Διασπείροντας τη σύγχυση

Υπάρχουν οι αμετανόητοι ρατσιστές: αυτοί λ.χ. που για το πολιτικό δράμα το οποίο εκτυλίσσεται στη Γάζα τις τελευταίες ημέρες στη Γάζα δεν έχουν άλλο ερμηνευτικό κλειδί από τα "Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών" και λοιπές αντισημιτικές τερατωδίες. Ο λόγος τους δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι εμβέλεια έχει, όμως οι φορείς του είναι κατά το μάλλον περιθωριακοί.

Υπάρχουν και ρατσιστές άλλης κοπής: αυτοί λ.χ. που πανηγυρίζουν ανοιχτά για την αιματοχυσία, ζωγραφίζοντας εντέλει τα θύματά της ως υπανθρώπους ανεπίδεκτους οποιασδήποτε άλλης αντιμετώπισης. Ή ακόμη και αυτοί, οι καλοπροαίρετοι κατά τα άλλα, οι οποίοι εμφανίζονται έτοιμοι κάθε φορά να δικαιολογήσουν με σοφιστείες το οτιδήποτε, άλλοτε από αφοσίωση στα "δίκαια" της εθνοθρησκευτικής τους ομάδας και άλλοτε από αλληλεγγύη μεταξύ "εξίσου απειλούμενων Δυτικών". Ο λόγος όλων τους έχει εξασφαλισμένη απήχηση, αφού καλλιεργείται σε κάθε λογής ιδρύματα, αναπαράγεται σε κυβερνητικά ανακοινωθέντα και φιλοξενείται σε έντυπα ευρύτατης κυκλοφορίας, τόσο ένθεν όσο -και κυρίως- εκείθεν του Ατλαντικού.

Υπάρχουν τέλος και οι δήθεν "αντιρατσιστές": αυτοί που γύρω από την προηγούμενη ομάδα σχηματίζουν ένα προστατευτικό τείχος σύγχυσης, λέγοντάς μας ότι είναι ρατσιστικό να αποκαλούμε ρατσιστές τους ρατσιστές.

Για παράδειγμα: σε Δελτίο Τύπου το οποίο εξέδωσε την Πρωτοχρονιά το Ελληνικό Παρατηρητήριο των Συμφωνιών του Ελσίνκι (ΕΠΣΕ) καταδικάζει τη βεβήλωση της συναγωγής του Βόλου από αναρχικούς οι οποίοι έγραψαν στους τοίχους της – ελληνιστί και εβραϊστί – συνθήματα όπως "Το Κράτος του Ισραήλ δολοφονεί. Τίνος τη θέση έχετε;". Το ΕΠΣΕ χαρακτηρίζει τη χειρονομία αυτή ως καταδικαστέα εκδήλωση της θεωρίας περί συλλογικής ευθύνης και την παραβάλλει με το υποθετικό παράδειγμα ελληνορθόδοξων εκκλησιών της Διασποράς που θα βεβηλώνονταν σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το πρόσφατο κύμα αστυνομικής βίας στην Ελλάδα. Ως εδώ καλά.
Ωστόσο, το ΕΠΣΕ συμπληρώνει την ανακοίνωσή του παραθέτοντας "ένα κείμενο για την αντισημιτική μορφή της κριτικής του Ισραήλ", συντεταγμένο "από τους αρμόδιους φορείς της ΕΕ και του ΟΑΣΕ", το οποίο όχι μόνο έχει μια μακρά και πολιτικά προβληματική ιστορία, αλλά και αντιβαίνει λογικά προς την προηγηθείσα καταγγελία.

Διότι ο "Λειτουργικός Ορισµός του Αντισηµιτισµού" που καταρτίστηκε από το Ευρωπαϊκό Παρατηρητήριο Φαινομένων Ρατσισμού και Ξενοφοβίας (EUMC) σε συνεργασία µε το Γραφείο ∆ηµοκρατικών Θεσµών και Ανθρώπινων ∆ικαιωµάτων (ODIHR) και εβραϊκές οργανώσεις - και στον οποίο παραπέμπει το ΕΠΣΕ - πραγματοποιεί από την ανάποδη την ίδια εξίσωση με όσους ζήτησαν από τους ανύποπτους Ελληνοεβραίους του Βόλου τον λογαριασμό για τα πεπραγμένα του κράτους του Ισραήλ.

Γράφει ο προσωπικός εκπρόσωπος του ΟΑΣΕ για την καταπολέµηση του αντισηµιτισµού, Gert Weisskirchen:
"η αντισηµιτική κριτική κατά του Ισραήλ περιλαµβάνει µεταξύ άλλων:
• Την άρνηση του δικαιώµατος του εβραϊκού λαού στον αυτοπροσδιορισµό, π.χ. µε τον ισχυρισµό ότι το κράτος του Ισραήλ είναι ένα ρατσιστικό οικοδόµηµα.
• Την εφαρµογή διπλών µέτρων και σταθµών απέναντι στο κράτος του Ισραήλ από το οποίο ζητείται συχνά να τηρεί στάσεις που κανένα άλλο δηµοκρατικό κράτος δεν καλείται ούτε αναµένεται να τηρήσει.
• Τον παραλληλισµό της σύγχρονης πολιτικής του Ισραήλ µε τη ναζιστική πολιτική.
• Την άποψη ότι οι Εβραίοι ευθύνονται συλλογικά για τις ενέργειες του κράτους του Ισραήλ".

Ώστε λοιπόν, οι Βολιώτες του παραδείγματός μας, δεν ευθύνονται (προφανές) για τις ενέργειες του Ισραήλ, που όμως ταυτόχρονα αποτελεί (αυθαίρετη γενίκευση) την εκδήλωση του αυτοπροσδιορισμού τους, τον οποίο μάλιστα ακυρώνει (κακόβουλο λογικό άλμα) όποιος καταγγέλλει αυτό το κράτος ως ρατσιστικό.

Δεν είναι συνεπώς τυχαίο ότι ο "Λειτουργικός Ορισμός" (προϊόν, όπως και σχεδόν οτιδήποτε άλλο συντελείται εν Βρυξέλλες, εντατικού λόμπινγκ και μάλιστα από αμερικανικούς φορείς με βαρυφορτωμένη πολιτική ατζέντα) έχει καταντήσει, όπως επισημαίνει ο διευθυντής του Institute for Jewish Policy Research Άντονι Λέρμαν, να δίνει ημιεπίσημη σφραγίδα σε μια φιλολογία, αυτήν του "νέου αντισημιτισμού", που καταλύει κάθε δυνατότητα ψύχραιμης συζήτησης περί του πραγματικού αντισημιτισμού ταυτίζοντάς τον δολίως με τον αντισιωνισμό.

Θα πρέπει ωστόσο να μας εξηγήσει ο κ. Weisskirchen, ή έστω αντ' αυτού το ΕΠΣΕ, γιατί δεν απευθύνει τις περί συλλογικής ευθύνης συστάσεις του στο ίδιο το κράτος του Ισραήλ όταν αυτό ισχυρίζεται ότι μιλά στο όνομα των όπου γης Εβραίων, συμπεριλαμβανομένων έως και των νεκρών; Ή αντιστρόφως, να μας εξηγήσει τι συμβαίνει με τον αυτοπροσδιορισμό εκείνων των πολυάριθμων Εβραίων που δεν αναγνωρίζουν το Ισραήλ ως "εθνική τους εστία" ή του απευθύνουν το σύνθημα "Όχι στο Όνομά μας!";

Nα μας πεί, έστω και αν έχουν πέσει δραματικά στις μέρες μας οι προδιαγραφές "των στάσεων που αναμένεται να τηρήσει ένα δημοκρατικό κράτος", ποιο παράλληλο ανά τον κόσμο έχει η στάση του Ισραήλ στα παλαιστινιακά εδάφη. (Η τσετσενική κρίση, που θα μπορούσε να έρθει στο νού, δεν παρατάθηκε κλιμακούμενη επί δεκαετίες…). Ή αντιστρόφως να μας πεί αν στην κατηγορία των "διπλών μέτρων και σταθμών" εμπίπτει η διπλωματική, πολιτική, οικονομική, στρατιωτική και ιδεολογική επιβράβευση που δέχεται αυτή η στάση από τις ΗΠΑ και δευτερευόντως την Ευρώπη.

Να μας διαφωτίσει επίσης ως προς το εξής: αν ένα κράτος εφαρμόζει πολιτικές αντικειμενικά παρόμοιες με της Νότιας Αφρικής του "απαρτχάιντ" (της οποίας άλλωστε ήταν σύμμαχος!) θα πρέπει να το αποκαλούμε "ρατσιστικό οικοδόμημα" ή αυτό θα εξαρτηθεί από το τίνος ο "αυτοπροσδιορισμός" εξυπηρετείται εν προκειμένω;

Να απαντήσει τέλος στην υποψία μας ότι η υψιπετής ρητορική του δεν είναι παρά "προληπτικό πλήγμα" εναντίον εκείνων των απολύτως θεμιτών πολιτικών απόψεων (τις οποίες θέλει να παρουσιάζει ως προϊόν στερεοτυπικών προκαταλήψεων και σκοτεινού μίσους) οι οποίες προτείνουν το μποϊκοτάζ του Ισραήλ ως οδό επίλυσης του Μεσανατολικού.

Ως τότε, θα επιμένουμε να αποκαλούμε "ρατσιστές" τους ρατσιστές…

Γράφει ο Κώστας Ράπτης - 08/01/2009 - ΣΚΑΙ