Δύο ντοκιμαντέρ της τηλεόρασης του ΣΚΑΙ και του δημοσιογράφου Γιώργου Μαλούχου για την 28η Οκτωβρίου 1940 που προβλήθηκαν πέρσι τέτοια εποχή.
Επεισόδιο 1
http://www.skai.gr/master_avod.php?id=49390&cid=47668&bc=47668&lsc=1
Επεισόδιο 2
http://www.skai.gr/master_avod.php?id=49391&cid=47668&bc=47668&lsc=1
Η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου θα γιορτάστει για άλλη μια φορά αύριο με μεγαλοπρέπεια, με πομπόδεις παρελάσεις και βαρύγδουπες δηλώσεις από τους πολιτικούς παράγοντες για το μεγαλείο του ελληνισμού και της ελληνικής ανδρείας.
Σήμερα το μήνυμα της 28ης Οκτωβρίου 1940 είναι πιό επίκαιρο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή στην ιστορική πορεία της πατρίδος μας και αυτό οφείλουν να το αντιληφθούν οι πολιτικοί αλλά και εμείς ο απλός κόσμος.
Το «ΟΧΙ» του Ιωάννη Μεταξά πρώτα και ολόκληρου του ελληνικού λαού στην συνέχεια, απέναντι σε αυτούς που θέλησαν να αμφισβητήσουν την εδαφική κυριαρχία της Ελλάδας και να προσβάλουν τα ιερά και τα όσια του ελληνικού έθνους πρέπει να αποτελέσει οδηγό για την σημερινή κυβέρνηση στην σύνοδο κορυφής του ΝΑΤΟ τον Απρίλιο του 2008 που θα συζητηθεί η ένταξη ή μη των Σκοπίων στην Ευρωαντλαντική συμμαχία.
Η αδιαλλαξία της κυβέρνησης των Σκοπίων και η άρνηση της για την εξέυρεση μιάς συμβιβαστικής κοινά αποδεκτής λύσης στο ζήτημα, πρέπει να αντιμετωπιστεί από την ελληνική πλευρά με πυγμή και αποφασιστικότητα. Καμμιά ονομασία που θα περιέχει μέσα τον όρο «Μακεδονία» δεν μπορεί να γίνει δεκτή από την ελληνική κυβέρνηση. Το δικαίωμα της αρνησικυρίας είναι εξασφαλισμένο και πρέπει να χρησιμοποιηθεί εφόσον η σκοπιανή κυβέρνηση διατηρήσει την αδιάλλακτη στάση της.
Όπως τότε, τον Οκτώβρη του 1940, η αποφασιστηκότητα του ελληνικού λαού να αντισταθεί σε αυτούς που προσπάθησαν να βεβηλώσουν τις αξίες του ήταν δεδομένη και διάχτυτη, έτσι και τώρα. Αυτή η αποφασιστηκότητα τότε ερμηνεύτηκε σωστά από έναν δικτάτορα, μένει να δούμε εάν αυτή η αποφασιστηκότητα μπορεί να ερμηνευτεί σωστά και από έναν δημοκρατικά εκλεγμένο ηγέτη.
H ΥΠ.ΕΞ. κα.Μπακογιάννη στην σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών του Οργανισμού Συνεργασίας Εύξεινου Πόντου δήλωσε ότι "δεν πρέπει να αφήσουμε μόνη της την Τουρκία στον αγώνα με την τρομοκρατία". Δηλαδή μήπως να υποστηρίξουμε την Τουρκία στην καταπίεση των Κούρδων της Τουρκίας και στον βομβαρδισμό των Κούρδων του Ιράκ;Βέβαια, πολιτικός είναι η ΥΠ.ΕΞ. και αυτή η δήλωση μπορεί να ενταχθεί στην αβροφροσύνη και στο κλίμα καλής γειτονίας που έχει επιβάλλει η υπερδύναμη.
Παρ'όλα αυτά, είναι σημαντικό ως λαός να έχουμε επίγνωση των πράξεων του γείτονά μας. Γιατί ό,τι κάνει σε αυτούς μπορεί να το κάνει και σε εμάς. Βλέπουμε λοιπόν την πλήρη αδιαφορία της Τουρκίας στις εκκλήσεις των Αμερικανών και -των υποτακτικών τους- Ευρωπαίων για ηρεμία και συνομιλίες, μεταξύ Τούρκων και Κούρδων. Με τους τελευταίους πλήρως εξοπλισμένους (με αμερικανικής προέλευσης σύγχρονο οπλισμό), το Αρμενικό ζήτημα να ανακινάται επικίνδυνα, το Ιράν να πλησιάζει στην υλοποίηση των πυρηνικών του στόχων και τις τιμές του πετρελαίου να ανεβαίνουν, η Τουρκία αποφάσισε ότι είναι καιρός να φανεί στρατηγικά στην ευρύτερη περιοχή, μετά από απουσία πολλών ετών.
Αυτό ήδη τις έχει αποφέρει ωφέλη στρατιωτικά και διπλωματικά με ΗΠΑ και Βρετανία. Με απειλές και μερικές στοχευμένες επιθέσεις έχει καταφέρει να στριμώξει τους Κούρδους διπλωματικά και να εκμαιεύσει εξοπλισμό αξίας 500 εκ. δολλαρίων από τις ΗΠΑ, μια στρατιωτική συμφωνία με την Εγγυήτρια του Κυπριακού,Αγγλία αλλά και δηλώσεις συμπαράστασης από πολλούς Ευρωπαίους πολιτικούς- εν μέσω πάντα νουθετήσεων για την καλή της συμπεριφορά. Για μία ακόμα φορά η Τουρκία συμπεριφέρεται όπως και η υπερδύναμη αλλά σε περιφερειακό επίπεδο,σχεδόν σαν ένα κωλόπαιδο. Και με τι καλύτερο από γλυκά και συμβουλές μπορείς να αντιμετωπίσεις έναν κωλοπαιδαρά στην γειτονιά σου;
Η κα.Μπακογιάννη σήμερα έπραξε ως πολιτικός και ακολούθησε το ρεύμα. Ο Ελληνικός λαός όμως, μία μέρα πριν την επέτειο της έναρξης του αντιφασιστικού αγώνα το 1940, πρέπει να σκεφτεί τους Κούρδους και το δικαίωμά τους στην αυτοδιάθεση. Παρ'όλες τις ασχήμιες στις Ελληνικές πρεσβείες μετά την σχεδιασμένη σύλληψη του Οτσαλάν πριν από λίγα χρόνια, δεν παύουν να είναι ένα έθνος χωρίς κράτος. Κι όλα αυτά εξ'αιτίας των χειρισμών των Μεγάλων Δυνάμεων. Αυτών που κρατάνε την Κύπρο διαιρεμένη και αυτών που αιματοκύλισαν τα Βαλκάνια. Αυτών των ιδίων που μας καθορίζουν την εξωτερική πολιτική.
Οπότε ο μονόδρομος σε μία επίσημη πολιτική στήριξης των καταπιέσεων και των μαζικών επιθέσεων, είναι η έκφραση της λαικής αντίθεσης σε οποιαδήποτε επιθετική ενέργεια της Τουρκίας έναντι των Κούρδων. Της ίδιας αυτής λαικής αντίθεσης που 67 χρόνια πριν, αντήχησε στο "ΟΧΙ" του λαού, κατά της Ιταλικής εισβολής!
Και ένας γρίφος για το τέλος...
Δήλωσε Αμερικανός αξιωματούχος του State Department ότι η εισβολή ενός κράτους σε ένα άλλο για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας μόνο προβλήματα φέρνει. Θυμάστε πρόσφατο παράδειγμα κατά το οποίο ο-η ίδιος/α αξιωματούχος είχε ταχθεί υπέρ κράτους το οποίο εισέβαλε ολοκληρωτικά σε γειτονικό κράτος με την αιτιολογία της συγκάλυψης τρομοκρατικών πράξεων στο έδαφός του; Για να μην παιδεύεστε πολύ,βρίσκεται στην ίδια ευρύτερη περιοχή όπως και το Ιράκ...
Χαριτωμένο το έθιμο της παρέλασης δεν λέω. Καυτά κορίτσια, πολλά στραγάλια και ατελείωτοι πολιτικοί λόγοι στην πλατεία από τον παπά και τον δήμαρχο. Κάτι μεταξύ Κολοκοτρωνιτσίου και Δεληγιάννειου Παρθεναγωγείου δηλαδή. Υπάρχουν βέβαια αυτοί που αισθάνονται περήφανοι την μέρα της παρέλασης. Είτε αυτοί είναι γονείς και καμαρώνουν για το παιδί τους, είτε πολίτες των οποίων η εθνική υπερηφάνια εκφράζεται μέσα από την παρέλαση.
Εγώ προσωπικά βλέπω με αδιαφορία και γελάω όταν σκέφτομαι και τους εμπνευστές των παρελάσεων αλλά και τους συμμετέχοντες καθ'οιονδήποτε τρόπο. Θα γελούσα , ίσως, με τους εμπνευστές των, αν και αυτοί έχουν προ πολλού "χαιρετήσει",οι οποίοι στην εποχή τους ίσως και να μην είχαν άλλο τρόπο να εμπεδώσουν τον εθνικό χαρακτήρα και την αίσθηση της ομοιογένειας και συνέχειας του συνόλου των Ελλήνων πολιτών (δεκαετία του 1930). Αυτούς με τους οποίους γελώ όμως σήμερα είναι αυτοί οι πολιτικοί που εκφράζουν την άποψη της επιβολής ενός στρατιωτικού εθίμου σε ένα χώρο εκπαίδευσης που δεν προσφέρει τίποτα στους ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΝΤΕΣ. Οι οποίοι κυβερνώντες συν των τέκνων τους, θα μπορούσαν αν θέλουν να προσφέρουν, να καταταγούν στον στρατό, κι όχι να είναι σε γραφεία στην "παραμεθώριο" Κατεχάκη...
Τα παιδιά είναι όπως και να το δει κανείς οι χαμένοι της υπόθεσης! Χαμένες διδακτικές ώρες για τις πρόβες της παρέλασης,ανύπαρκτη αργία για αυτά,ώρες κούρασης περιμένοντας δοξολογίες,ομιλίες και αποβολές ή απουσίες για την μη συμμετοχή. Κυρίως όμως το γεγονός ότι μετά το πέρας αυτής της εκδήλωσης οι μαθητές δεν μπορούν να ξεχωρίσουν τι έγινε πότε (π.χ. Κολοκοτρώνης με Γερμανούς) αποδεικνύει ότι όσοι πιστεύουν ότι οι μαθητικές παρελάσεις είναι ωφέλιμες για την ιστορική συνείδηση των μαθητών των ελληνικών σχολείων, εθελοτυφλούν! Η ιστορία ποτέ δεν μαθεύτηκε μέσα από παρελάσεις και λόγους δημάρχων. Μόνο μέσα από αυτόβουλη μελέτη και ελεύθερο και δημιουργικό πνεύμα κατανόησης των ιστορικών γεγονότων!
Οπότε τώρα εύλογα έρχεται το ερώτημα. Αν οι παρελάσεις δεν εξυπηρετούν τον σκοπό για τον οποίο καθιερώθηκαν, γιατί να διατηρηθούν; Ορισμένοι πιστεύουν ότι είναι μία χρήσιμη εμπειρία, άλλοι για να έχουν δικαιολογία για καφέ μετά την παρέλαση, μερικά παιδιά για να χάνουν μαθήματα (εντός αυτών κι εγώ) και άλλα παιδιά γιατί αισθάνονται εθνικά υπερήφανα όταν παρελαύνουν. Το ζήτημα όμως είναι ότι πέρα από την δημοκρατία πρέπει να σκεφτούμε την εκπαίδευση και την ελευθερία των παιδιών.
Το τελευταίο αναγνωρίζεται με υπουργική απόφαση, αλλά στην ουσία καταπατάται με την εφαρμογή πειθαρχικών μέτρων κατά όσων δεν ήθελαν να παρελάσουν. Προσωπικά δεν συμμετείχα και για αυτό δεν ανταμείφθηκα με 19 στο μάθημα της Γυμναστικής όπως άλλα παιδιά,μετά από απόφαση της γυμνάστριας. Ποσώς ενδιαφέρομαι! Απλώς ήθελα να τονίσω αυτά που δεν φαίνονται και δεν λέγονται εκτός των σχολείων. Όσο για την εκπαίδευση,θα προτιμούσα εκπαιδευτικές επισκέψεις σε χώρους όπου μπορεί να αναπτυχθεί και να καλλιεργηθεί η ιστορική συνείδηση. Εκδρομές σε σημεία που έγιναν σημαντικές μάχες ή πράξεις αντίστασης,επισκέψεις σε μουσεία και άλλες σχολικές εκδηλώσεις. Ορισμένα άλλα ερωτήματα μπορούν να τεθούν:
Και σε περίπτωση κατάργησης των μαθητικών παρελάσεων τι τις αναπληρώνει; Μα φυσικά οι στρατιωτικές παρελάσεις για όσους τις παρακολουθούν οι οποίες γίνονται ανά την Ελλάδα.
Και τι θα γίνει με αυτούς που θέλουν παρέλαση; Σε δημοκρατία ζούμε ας αφήσουμε τους μαθητές να επιλέγουν. Και σαν το καλύτερο μάθημα για την δημοκρατία, την υπεράσπιση της οποίας επικαλούνται πολλοί, μια επιλογή θα ήταν να αφήσουμε τα παιδιά να αποφασίσουν. Όποιο σχολείο ψηφίζει "κατά", ας μην κατεβαίνει για παρέλαση.
Κι αν αυτά τα παιδιά που θέλουν δεν μπορούν σε περίπτωση που η πλειοψηφία δεν θέλει; Για αυτά τα παιδιά μία είναι η λύση. Να ενσωματωθούν σε κάποιο σχολείο που θα κάνει παρέλαση,μόνο για την ημέρα της παρέλασης. Και για να αποφύγουμε αυτή την στοχοποίηση θα έπρεπε οι μαθητικές παρελάσεις αν συνεχίσουν να γίνονται, να διεξάγονται κάτω από την αιγίδα των δήμων με την επίβλεψη καθηγητών και με τις πρόβες να λαμβάνουν χώρα κατά το Σαββατοκύριακο,oύτως ώστε να αποφέυγονται οι χαμένες διδακτικές ώρες.
Εν περιλήψει, προσωπικά είμαι υπέρ της κατάργησης των μαθητικών παρελάσεων, έναν αναχρονιστικό, άχρηστο και χαβαλετζίδικο θεσμό ο οποίος και δεν εκπληρώνει κανένα εκπαιδευτικό σκοπό αλλά και έχει αρκετά μειονεκτήματα όπως προανέφερα (χαμένες διδακτικές ώρες,επιβολή κυρώσεων για μη εμφάνιση,κτλ). Στην θέση τους υπάρχουν πολλές πιο ουσιαστικές επιλογές για την μέρα μίας εθνικής επετείου (επισκέψεις,παρουσιάσεις εργασιών μαθητών,κ.α) για να τιμηθούν οι αγωνιστές και να θυμηθούν οι συνεχίστες αυτών των αγώνων γιατί έγιναν αυτές οι θυσίες.
Και για να μην αδικώ όσουν επιθυμούν την συνέχιση της παρέλασης,για τους δικούς τους λόγους, προτείνω όπως και πριν την πραγματικά ανεμπόδιστη και αβίαστη επιλογή των μαθητών, είτε ομαδικά (με ψηφοφορία), είτε ατομικά, χώρις κυρώσεις ή στιγματισμό, για το άν θα κάνουν ή όχι παρέλαση.
Ο κατά παράταξη βηματισμός έμπροσθεν των πολιτικών και των παπάδων δεν έκανε κανέναν Έλληνα. Μόνο ραγιά!
Ο Κυριάκος Γιαννόπουλος είναι άνθρωπος που διατηρεί την αξιοπιστία του. Ακόμα κι όταν έχει να χειριστεί δύσκολα θέματα. Τέτοιο ήταν η πλημμύρα σε αίθουσες του Ολυμπιακού Σταδίου το βράδυ του Σαββάτου με τη νεροποντή. Το θέαμα ιλαρό. Τρεις καθαρίστριες με προτεταμένες τις σκούπες πάσχιζαν να διώξουν τα νερά. Ο διαιτητής Κασναφέρης στη σέντρα της... πισίνας επιχειρούσε να δει αν αναπηδά η μπάλα τη στιγμή που απλώς επέπλεε. Λίγα χρόνια πριν, στο πλαίσιο της λαμπερής διοργάνωσης των Ολυμπιακών Αγώνων, ο αρχιτέκτονας Καλατράβα είχε γονατίσει τον κρατικό προϋπολογισμό προκειμένου να κατασκευάσει το μεγαλοπρεπές στέγαστρο του Σταδίου, που από τότε φέρει το όνομά του. Φταίνε οι μοκέτες που είχαν τοποθετηθεί περιμετρικά του αγωνιστικού χώρου και δεν επέτρεψαν στο νερό να οδηγηθεί εκεί που έπρεπε, είπε ο διευθυντής του Ολυμπιακού Σταδίου Κυριάκος Γιαννόπουλος.
Γενικά, το έχουν οι διεθνείς πολίστες του παρελθόντος. Τα ίδια και χειρότερα έχει τραβήξει ο Τάσος Παπαναστασίου, διευθυντής των αθλητικών εγκαταστάσεων του Αγίου Κοσμά, που αναβαθμίστηκαν κι αυτές εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων.
Ο συμπαθής «πιλότος» αναγκάστηκε να βγει στα κανάλια και να τα «βάλει» με τα τηλεοπτικά πλάνα που έδειχναν εικόνες φθοράς και εγκατάλειψης. Ο καθένας μπορεί να καταλάβει τι θα συμβεί στο ΟΑΚΑ μόλις η ΑΕΚ φτιάξει (της φτιάξουν) γήπεδο και εγκαταλείψει την Καλογρέζα. Θα γελάσει ο κάθε πικραμένος. Το ΟΑΚΑ δεν θα έχει τους στοιχειώδεις οικονομικούς πόρους για να συντηρηθεί.
Οπως δεν τους έχουν πλείστες όσες αθλητικές εγκαταστάσεις που κατασκευάστηκαν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες και τώρα μαραζώνουν περιμένοντας πότε η περιβόητη Εταιρεία Ολυμπιακών Ακινήτων θα τους νοικιάσει σε ιδιώτες για να γίνουν χώροι συναυλιών, αχανή μπαρ, εστιατόρια ή λούνα παρκ. Φυλλομετρώντας κάθε μέρα δεκάδες τίτλους εφημερίδων και περιοδικών ουδέποτε διαπίστωσα ότι μας λείπουν μπαράκια, εστιατόρια και νυχτερινά μαγαζιά. Και πριν και μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες εκείνο που όλοι φωνάζουν ότι λείπει είναι οι αθλητικοί χώροι. Με μια διαφορά. Χώροι για να αθλούμαστε, όχι για να παρακολουθούμε άλλους να αθλούνται. Το μέγα έγκλημα με τους Ολυμπιακούς Αγώνες -πέρα από την ίδια την ανάληψη της διοργάνωσής τους- είναι ότι σπαταλήθηκαν δισεκατομμύρια ευρώ για αθλητικές εγκαταστάσεις με υπέρογκο κόστος κατασκευής και συντήρησης. Γνωστό ήταν από την αρχή πως η απόσβεση και η συντήρησή τους δεν θα μπορούσαν να προέλθουν από τους αθλητές και τις αθλήτριες που θα έμπαιναν μέσα για να προπονηθούν και να αγωνιστούν. Ομως μπροστά στο εθνικό θέμα, που ήταν η πετυχημένη διεξαγωγή, κανείς δεν σκέφθηκε τον αθλητισμό. Αυτός ήταν και παραμένει ένα επιμέρους παράγωγο των πολιτικών επιλογών. Την ώρα που τρεις σκούπες και τρεις καθαρίστριες πάσχιζαν να σώσουν τη βρεγμένη υπόληψη του ΟΑΚΑ, φαινόταν καθαρά πόσο μούσκεμα είχαν γίνει οι πολιτικές επιλογές που γυαλίζουν στο μάτι και τσακίζουν στην τσέπη.
Οπως συνήθως γίνεται με ό,τι η εξουσία βαφτίζει εθνική επιλογή.
(SportDay / Γιώργος Χελάκης / 24.10.07)
Κατ’ αυτό το δίσεκτο, λοιπόν, δυσώνυμον διδακτικό έτος 2006-2007, μια «Ιστορία» φθονουργός, φονουργός και αλάστωρ της αληθινής Ιστορίας μας, ρύπανε και βίασε τα δωδεκάχρονα παιδιά μας της ΣΤ’ του Δημοτικού...
Η Ύβρις. Η απόλυτη Ύβρις.
Δανείζομαι την παραπάνω παράγραφο από τις πρώτες σελίδες του τελευταίου βιβλίου του Καθηγητή κ. Ζουράρι με τίτλο ''ΒΕΒΗΛΑ ΚΙΒΔΗΛΑ ΣΚΥΒΑΛΑ ή Η ΝΑΤΟΚΕΜΑΛΙΚΗ ΣΥΜΜΩΡΙΑ ΤΗΣ «ΙΣΤΟΡΙΑΣ» ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΤ’ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ'' που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ''ΑΡΜΟΣ'', στο οποίο παραθέτει σειρά από άρθρα του στην εφημερίδα ''Μακεδονία'' σχετικά με το νέο βιβλίο Ιστορίας ή «Ιστορίας» όπως ο ίδιος γράφει της ΣΤ΄ δημοτικού που έχει προκαλέσει σειρά αντιδράσεων και συζητήσεων.
Στο βιβλίο του ο Καθηγητής Ζουράρις δεν μένει σε μιά επιφανειακή κριτική του βιβλίου, δεν στέκεται μόνον στα σημεία που έχουν χιλιοσυζητηθεί σε τηλεοπτικά δελτία και έχουν χιλιοαναλυθεί σε άρθρα. Κάνει μια βαθύτερη ανάλυση των υποσυνείδητων μυνημάτων που το βιβλίο προσπάθεί, σύμφωνα με τον ίδιο, να περάσει στους νεαρούς μαθητές και κατηγορεί ευθέως τους συγραφείς αυτού του «ανούσιου κουρελουργήματος» όπως ο ίδιος αποκαλέι το βιβλίο, ως «Νατοκεμαλικά ρινίσματα» που έχουν υποτέλεια στο CDRSEE (Κέντρο για την Δημοκρατία και την Συμφιλίωση στην Νότιο-ανατολική Ευρώπη) ή σύμφωνα με τον Καθηγητή, υποκατάστημα του ΝΑΤΟ και της νεοεποχήτικης Νέας Τάξης του Αμερικανικού ολοκληρωτισμού και έχουν ως μόνο στόχο τον αφελληνισμό των νέων γενιών.
Ο Καθηγητής Ζουράρις, γνωστός για τον εχμυρό λόγο του, κατηγόρει ευθέως τους συγραφείς του βιβλίου, το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο και το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων χρησιμοποιώντας βαριές εκφράσεις, πολλές φορές και επί προσωπικού. Αξίζει όμως κανείς να σταθεί στις παρατηρήσεις του Καθηγητή σχετικά με τα υποσυνείδητα μυνήματα που η συγραφική ομάδα προσπαθεί να περάσει στους μαθητές μέσω του βιβλίου. Παρακάτω παραθέτω αυτολεξεί κάποιες από τις παρατηρήσεις του Καθηγητή.
α) Στην σελίδα 94 το βιβλίο αναφέρει: «Ο ελληνικός στρατός καταλαμβάνει εδάφη της Μακεδονίας και της Ηπείρου...Ο ελληνικός στόλος καταλαμβάνει επίσης πολλά νησιά του ανατολικού Αιγαίου»!!! Δεν απελευθερώνει.
Υπάρχει διττόν εδώ το έγκλημα!!! Πρώτον, βεβαίως, ο βιασμός που διαπράττει ο εσμός των δυσσεβών εις βάρος της ψυχούλας των παιδιών μας: αν δεν είναι εγκαιροφλεγής ο δάσκαλος ή η οικογένεια, τα αθώα δωδεκάχρονα θύματα του βιβλίου θα πιστέψουν ότι η Ελλάδα έκανε επιθετικό πόλεμο! Και κατέλαβε τους τόπους αυτούς, δεν τους απελευθέρωσε από βαρειά δουλεία αιώνων!
Κατηγορεί επίσης τους συγραφείς, χαρακτηρίζοντας τους «ημιεγγράμματους» και «ημιαναλφάβητους», ότι αγνοούν το πολιτικό και νομικό βάρος που έχουν οι λέξεις στις διεθνείς και διακρατικές σχέσεις.
β) Στην σελίδα 121 του κουρελουργήματος, η αλάστωρ συμμωρία διαπράττει , με τον νατοκεμαλικό της ραγιαδισμό, την μέγιστην μειοδοσίαν ως εσχάτην προδοσίαν: τα δωδεκάχρονα παιδιά μας διαβάζουν τρίς, τρείς φορές, την «διχοτόμηση της Κύπρου» (sic!).
Οι θεραπαινίδες αυτές της τουρκικής εισβολής και κατοχής προσποιούνται πως αγνοούν ή – λόγω αγραμματοσύνης – όντως αγνοούν (!) πως, κανένα ψήφισμα από όλα τα καταδικαστικά κατά της Τουρκίας, στόν ΟΗΕ, ναι, κανένα, δεν μιλά για «διχοτόμηση»! Όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ καταδικάζουν «την εισβολή και την κατοχή», που διέπραξε και εξακολουθεί να πράττει η Τουρκία, εις βάρος της Κύπρου. Και όλα τα ψηφίσματα του ΟΗΕ καλούν την Τουρκία να άρει την κατοχή της Βόρειας Κύπρου, αποσύρουσα τα στρατεύματα κατοχής! Αυτή είναι η μόνη επίσημη θέση της Κυπριακής Δημοκρατίας, της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, και όλου του <<πεπολιτισμένου κόσμου>>, του απολίτιστου ΝΑΤΟ συμπεριλαμβανομένου.
γ) «Οι Έλληνες, το 1940-41, απομακρύνουν τα ιταλικά στρατεύματα από τα ελληνοαλβανικά σύνορα», (σελίδα 109, Ιστορία ΣΤ’ δημοτικού)
Οι Έλληνες, λοιπόν, το 1940-41 «απομακρύνουν» τα ιταλικά στρατεύματα. Πως; Μέ τηλεβόα ή μέ τηλεβόλα; Μέ εντομοαπωθητικό, ίσως; Μέ του βιβλίου της έκτης του Δημοτικού την αεροθυμία η με «αέρα», «αέρα», «αέρα»; Ανάμεσα στα ρήματα, τα χιλιάδες, τα «απομακρύνσεως σημαντικά» και τα του πολέμου ενδεικτικά, ναί, αυτό τό «απομακρύνουν» διάλεξαν τέσσερις ερίγδουποι εμπειρογνώμονες του Παιδαγωγικού (;) Ινστιτούτου (;) του Υπουργείου Παιδείας (;) και το ενέκριναν τρείς «κριτές-αξιολογητές» - φωστήρες του καθ’ ημάς γνόφου της εισαγόμενης αγνωσίας.
δ) «Στις 27 Αυγούστου του 1922 ο τουρκικός στρατός μπάινει στη Σμύρνη. Χιλιάδες Έλληνες συνωστίζονται στο λιμάνι, προσπαθώντας να μπούν στα πλοία...» (Ιστορία ΣΤ’ δημοτικού, σελίδα 100).
Άι σιχτίρ...όπως θα έλεγε και ο Κεμάλ, ο οποίος, ουδαμού τού ρυπαρογραφήματος αυτού αναφέρεται όπως η έρευνα και η επιστήμη έχει αποφανθεί οριστικώς περί αυτού, δηλαδή ως ο γενοκτόνος τού Μικρασιατικού Ελληνισμού. ΄Ωστε έτσι, γιά τούς φωστήρες και για την αρχιφωστήρα του κοπροδόχου αυτού αγλα΄ί΄σματος , οι Έλληνες, στις 27 Αυγούστου του 1922, εκεί, στην τριών χιλιάδων ετών αποβάθρα της ελληνικής Σμύρνης, «συνωστίζονται», για να πάνε Αργοσαρωνικό -μπλούμ και τούμπαλιν. Μ΄αυτό το «συνωστίζονται» το Υπουργρείο Παιδείας βρίζει τον παππού μου, την γιαγιά μου, την μητέρα μου, πρόσφυγες της Μικρασιατικής καταστροφής. Μ’ αυτό το εμετικό «συνωστίζονται» πέντε εκατομμύρια Ελλήνων, που είμαστε απόγονοι τών σφαγιασθέντων από τούς Τούρκους, νοιώθουμε στα σπλάχνα μας μέσα ότι το Υπουργείο Παιδείας καθυβρίζει την ιερή μνήμη των αδικοχαμένων.
ε) «Ένοπλη αντίσταση θεωρείται και η δράση των κλεφτών. Οι κλέφτες συγκροτούν ένοπλες ομάδες, κάνουν επιθέσεις... σε κρατικούς αξιωματούχους..., αρπάζοντας χρήματα, όπλα και τρόφιμα». (Ιστορία ΣΤ’ δημοτικού, σελίδα 32)
Το Κλέφτες είναι με μικρό κάπα! «Θεωρείται» ένοπλη αντίσταση «καί» η δράση των Κλεφτών πάλι με μικρό κάπα! «Οι κλέφτες κάνουν επιθέσεις σε ‘κρατικούς αξιωματούχους’»!!! Η απόλυτη βλακεία, η δυσανάβατος υποκρισία, η κραυγαλέα ανεπιστημοσύνη! Ώστε έτσι, ωρέ συνοικιακοί επιστήμονες του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου! Δηλαδη, χωρίς να αναφέρετε εσείς την φύση των κρατικών αξιωματούχων, εάν δηλαδή είναι Τούρκοι ή Έλληνες ή αξιωματούχοι του ΟΗΕ. Αναφέρεται από το γελοίο επιστημονικό σας πόνημα ότι έτσι, «κλέφτες», επιτίθενται σε «κρατικούς αξιωματούχους». Με άλλα λόγια, κρυμμένα δικά σας και επονείδιστα, οι «κρατικοί αξιωματούχοι», ναι, αυτοί είναι οι Νόμιμοι κρατικοί αξιωματούχοι! Οι Τούρκοι αγάδες της τουρκοκρατίας νόμιμοι! Και επομένως οι Κλέφτες είναι κλέφτες, κοινοί κλέφτες.
στ) Ένα ολόκληρο κεφάλαιο του βιβλίου αναφέρεται αναλυτικά στην αγωνιώδη προσπάθεια της συγγραφικής ομάδας του βιβλίου να προσδώσει στοιχεία φεμινιστικής επανάστασης στην Επανάσταση του 1821. Αναλυτικότερα, αναφέρει δεκάδες σημεία μέσα στο βιβλίο στα οποία άνδρες ήρωες της Επανάστασης όπως ο Διάκος, ο Ανδρούτσος και ο Καραισκάκης εξομοιώνονται με γυναίκες των οποίων η δράση και η προσφορά σε καμμία περίπτωση δεν μπορεί να συγκριθεί με την δράση των παραπάνω ανδρών. Επίσης σημειώνει ότι η προβολή των ηρώων μέσω των συνημμένων φωτογραφιών είναι δυσανάλογη και εξυπηρετεί στην δημιουργία μιας λανθασμένης εντύπωσης σχετικά με τους ήρωες της Επαναστάσεως. Η ίδια προσπάθεια, σύμφωνα με τον καθηγητή Ζουράρι, παρατηρείται και στην προβολή του πνευματικού κόσμου του 19ου αιώνα, όταν ο Διονύσιος Σολωμός, ο Κωστής Παλαμάς, ο Γεώργιος Βιζυηνός και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης εξομοιώνονται με την Ελισάβετ Μαρτινέγκου και τν Καλλιρόη Παρέν. Η όλη αυτή παραποίηση της ιστορίας σύμφωνα με τον κ. Ζουράρι εξυπηρετεί το politically correct που επιτάσσεται από το ΝΑΤΟ, εξυπήρετει μια προσπάθεια να ανάδειχθεί η ισότητα των δύο φίλων πλαστογραφώντας τα ιστορικά δεδομένα. Η γελοιοποίηση του όλου εγχειρήματος της συγραφικής ομάδας παρατηρείται σε πολλά σημεία του βιβλίου, όταν εκτός από το αρσενικό ουσιαστικό χρησιμοποιείται και το θηλυκό. Έτσι σε διάφορα σημεία διαβάζουμε τις παρακάτω κουραστικές φράσεις: «ο/η δάσκαλος/α εκπαιδέυει τους/τις ικανότερους/ες μαθητές/τριες και αυτοί/ες τους/τις υπόλοιπους/ες μαθητές/τριες.»
ζ) Τελευταία αξίζει να σημειώθει η απέχθεια της «ψευτοπροοδευτικής» συγραφικής ομάδας, όπως την αποκάλεσε ο Μίκης Θεοδωράκης, να αναφερθεί σε κάθετι Εθνικό, στην προσπάθεια της να ενισχύσει μια ψευτόδιεθνιστική άποψη. Εντύπωση προκαλέι ότι στο εξώφυλλο του βιβλίου το Υπουργείο δεν αναγράφεται ως Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων όπως είναι η ονομασία του και όπως αναγράφεται σε όλα τα άλλα βιβλία του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου, αλλά αναγράφεται ως Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων.
Η απόφαση της νέας ηγεσίας του Υπουργέιου Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων για την απόσυρση του βιβλίου ήταν επιβεβλημένη και αναγκαία. Η πλειοψηφία του απλού και του πνευματικού κόσμου ήταν εξ’ αρχής αντίθετη με το βιβλίο και ασφαλώς αυτή η πλειοψηφία δεν ανήκει στην ακροδεξιά όπως θέλει να ισχυρίζεται η κυρία Ρεπούση. Η Ακαδημία Αθηνών δεν αποτελείται από ακροδεξιούς και φασίστες, ο Μικής Θεοδωράκης δεν είναι ακροδεξιός, ο Ζουράρις δεν έιναι φασίστας και η ηγεσία του ΚΚΕ που από την αρχή αντέδρασε στο περιεχόμενο του βιβλίου προφανώς και δεν είναι ακροδεξιοί.
Ο Καθηγητής Ζουράρις πολύ έυστοχα μέσα στο βιβλίο του παρατηρεί πως η νέα μορφή φασισμού που έχεις ως στόχο την ισοπέδωση των ιδαιτεροτήτων του κάθε έθνους με σκοιπό την δημιουργία μαζών χωρίς εθνική υπόσταση και συνείδηση, βρίσκει του εκφραστές της σε άτομα του ψευτοπροοδευτικού χώρου. Πολύ εύστοχα επίσης σημειώνει πως όλες οι προοδευτικές δυνάμεις αυτής της χώρας στούς αγώνες που δώσαν κατά την πορεία της Ελλάδος μέσα στην ιστορία είχαν ώς επίκεντρο την εθνική συνείδηση.
Η ανάγκη για αρμονική συμβίωση των λαών είναι επιβεβλημένη, αλλά σε καμμιά περίπτωση το εγχείρημα αυτό δεν πρέπει να στηρίζεται στην λήθη και στην πλαστογράφηση της ιστορίας του κάθε έθνους.
