Τα παλιά παιχνίδια πάνε στον παράδεισο...

Τα παιχνίδια όπως όλοι γνωρίζουμε ψυχαγωγούν και «παιδεύουν» τις μικρότερες ηλικίες. Μπορεί να είναι από ξύλο ή πλαστικό,χνουδωτά ή μεταλλικά.Τραγουδάνε,μιλάνε,κινούνται,αλλιώς στον κόσμο των μεγάλων κι αλλιώς στον παιδικό κόσμο.Τα μάτια των παιδιών δεν βλέπουν αλλιώς,απλά επιλέγουν τι θα κρατήσουν και μετά το αναπλάθουν στο αθώο μυαλό τους.Σαν ένα παζλ που ενώ ένας «μεγάλος» θα το δεί σαν μισοτελειωμένο,το παιδί το έχει ήδη ολοκληρώσει.Έτσι,ό,τι σε μας μοιάζει ψυχρό,ψεύτικο και άψυχο, σε ένα παιδικό μυαλό ζωντανεύει και παίρνει χίλιες δυό μορφές.

Φιγούρες μολυβένιες γίνονται στρατιώτες με θάρρος κι αυταπάρνηση,ξανθιές κούκλες γίνονται όμορφες κοπέλες που έχουν περιπέτειες κι έρωτες,πλαστικά ζωάκια γίνονται κατοικίδια και μεταλλικά αυτοκινητάκια μία πρόκληση να μιμηθεί όλους αυτούς τους οδηγούς που βλέπει κάθε μέρα το παιδί.Είναι μια βολική πραγματικότητα,χωρίς τις γκρίνιες,τις ευθύνες και τους κινδύνους που αποκτούν τα παιδιά ενόσω ωριμάζουν.


Είναι ένα ιδανικό παρόν για τα παιδιά που βλέπουν το μέλλον στα μάτια των γονιών τους.Βοηθάνε στην κοινωνικοποιήση με τους συνομήλικους του,χωρίς τα πολλά και χωρίς νόημα-πολλές φορές-λόγια που χρησιμοποιούν οι «μεγάλοι».Στην ουσία τα παιδιά πλάθουν μια εικονική κοινωνία χωρίς όλα αυτά τα αρνητικά που έχουν οι κοινωνίες των «μεγάλων».Τον θάνατο,την μοναξιά,την απόρριψη και τον κυνισμό.

Υπάρχει περίπτωση να πεθάνει ποτέ ένα στρατιωτάκι;Ίσως σε μία μάχη κι αμέσως μετά θα ξανασηκωθεί για να πολεμήσει.

Υπάρχει πιθανότητα ο πρίγκηπας να μην αγαπήσει την πριγκήπισσα και να μη ζήσουν μαζί για το υπόλοιπο της ζωής τους;Ουδε(πό)ποτε...

Μπορεί ένα παιδί να πετάξει στα σκουπίδια το αγαπημένο του αυτοκινητάκι γιατί έχασε μία ρόδα;Ούτε με σφαίρες!

Πέρα από τον ψυχαγωγικό και διαπλασιακό χαρακτήρα των παιχνιδιών,υπάρχει και ο ρόλος της μνήμης.Τα παλιά παιχνίδια είναι κρίκοι που μας ενώνουν με το παρελθόν,μας θυμίζουν με τι όνειρα πρωτοξεκινήσαμε και μας στοιχειώνουν την συνείδηση αν ποτέ κάνουμε κάτι το οποίο δεν θα κάναμε σε αυτά.Είναι οδηγοί για το μέλλον και για τον χαρακτήρα που ιδανικά θα έπρεπε να έχουμε.Βέβαια πρακτικά αυτό είναι αδύνατο,καθώς οι εμπειρίες της ζωής μας διδάσκουν αλλιώς.Αρκετές φορές όμως πρέπει να ακολουθούμε αυτά που μας δίδαξαν οι ώρες παιχνιδιού και όχι οι ώρες σχολείου.

Εκτός κι αν ο κυνισμός μας έχει καταβάλει τα απόθεματα παιδικότητας που όλοι διατηρούμε σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.Αυτή ακριβώς είναι και η αξία των παλιών παιχνιδιών,ακόμα κι αν μόνο τα θυμόμαστε γιατί κάποιος μας τα πέταξε όταν μεγαλώσαμε(πόσες φορές δεν έχει συμβεί αυτό;).Μας θυμίζει άλλες εποχές και εκτός από αισθήματα νοσταλγίας θα πρέπει να μας γεμίζει με τα ιδανικά της παιδικής μας ηλικίας.Φιλία,αλτρουισμός και γενναιοδωρία.Ποιός -που ήταν πράγματι παιδί κι όχι «μικρομέγαλος»- δεν έχει δώσει ένα παιχνίδι σε άλλο παιδάκι για να παίξουν μαζί,ποιός δεν βοήθησε το ζωηρό παιδί όταν αυτό έπεσε κάτω,ποιός δεν αγκάλιασε άλλο παιδάκι γιατί το θεώρησε φίλο του;


Τα παλιά παιχνίδια δεν είναι άχρηστα.Έχουν συναισθηματική αξία-τουλάχιστον για αυτούς που μπόρεσαν να τα αγαπήσουν(και είναι λίγοι αυτοί)-αλλά έχουν και αξία στο παρόν.Γιατί πολύ απλά συμβολίζουν αυτό το αγνό, άσπιλλο και εξιδανικευμένο κόσμο που κάποτε είχαμε πλάσει στο μυαλό μας,φτωχά και πλούσια αγοράκια, κακομαθημένα και καταπιεσμένα κοριτσάκια αλλά πάντα τόσο...παιδιά.

Χωρίς ταμπέλες,πτυχία και τίτλους,μόνο με παιχνίδια.

Παιχνίδια φτιαγμένα από ψεύτικα υλικά,μα αληθινή ψυχή.

Άνθρωποι φτιαγμένοι από αληθινά υλικά...

Στα ψέματα παίζαμε !

Είναι περίεργο συναίσθημα να κρατάς μπροστά σου και να διαβάζεις ένα μυθιστόρημα γραμένο από έναν πρώην καθηγητή σου. Έναν καθηγητή σου που, στην νεαρή σου τότε ηλικία της πρώτης γυμνασίου, τον έβλεπες σαν κάτι ξένο προς το περιβάλλον που βρισκόταν, κάτι απόμακρο, αδυνατώντας να κατανοήσεις τις σκέψεις και τις ευαισθησίες που έκρυβε η μη συμβατική συμπεριφορά του.

Πότε δεν θα πίστευα ότι ένα βιβλιο του κυρίου Μίγγα θα με καθήλωνε τόσο πολύ. Η αλήθεια είναι ότι σαν καθηγητής δεν τα είχε καταφέρει τόσο καλά στο να μου κεντρίσει το ενδιαφέρον μιλώντας μου για ΄μίσχους΄, 'γαμέτες΄ και 'ανθρώπινα όστα' στο μάθημα της Βιολογίας και της Ανθρωπολογίας που ποτέ δεν υπήρξαν από τα αγαπημένα μου. Ωστόσο φάινεται πως τα κατάφερε πολύ καλύτερα σαν συγγραφέας, ίσως γιατί ανάμεσα στα βιβλία και τις λέξεις να αισθάνεται πιο οικεία απ΄ ότι κλεισμένος μέσα στούς τοίχους ενός γυμνασίου, μεταφέροντας αυτό το αίσθημα και στους αναγνώστες του.

Το μυθιστόρημα με τον έξυπνο τίτλο 'Στα ψέματα παίζαμε' πραγματεύεται την ιστορία μιάς ανδρόπαρέας πέντε φίλων από το 1970 μέχρι το 2002 με χρονολογικό γνώμονα το Παγκόσμιο κύππελο ποδοσφαίρου που διοργανώνεται κάθε τέσσερα χρόνια. Μερικά από τα συγκλονιστικότερα γεγονότα του τελευταίου τέταρτου του περασμένου αιώνα παρουσιάζονται μέσα από τα μάτια των πέντε φίλων, που στην ουσία αποτελούν μια μικρογραφία της κοινωνίας μας. Η ιστορία των πέντε φίλων ξετυλίγεται με ανάποδη χρονολογική σειρά, ξεκινώντας από το 2002 και καταλήγοντας στο 1970, όπου στο τέλος της ιστορίας ο αναγνώστης έρχεται αντιμέτωπος με μια απρόσμενη ανατροπή η οποία εξηγεί τον λόγο της αντίστροφης ανάφορας των γεγονότων.

Που είναι οι Ρώσσοι οέο ;;;

Την περασμένη Πέμπτη ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μας ενημέρωσε ότι ο Πρωθυπουργός σε τηλεφωνική επικοινωνία που είχε με τον Ρώσσο Πρόεδρο εξασφάλισε την βοήθεια της Ρωσσίας στην προσπάθεια κατάσβεσης των πυρκαγιών που καίνε από άκρη σε άκρη την Ελλάδα. Και μας πληροφόρησε επίσης πως τα ρώσσικα πυροσβεστικά αεροπλάνα θα είναι στην Ελλάδα την Παρασκευή και θα αναλάβουν αμέσως επιχεισησιακή δράση.

Ήρθε η Παρασκευή και εδώ οι Ρώσσοι εκεί οι Ρώσσοι, άφαντοι οι Ρώσσοι. Μάθαμε μετά ότι τελικά οι Ρώσσοι θα 'σκάσουν μύτη' το Σάββατο. Ήρθε και το Σάββατο, εδώ οι Ρώσσοι, εκεί οι Ρώσσοι, πουθενά οι Ρώσσοι. Κατόπιν μάθαμε ότι τέλικά θα ρθούν την Κυριακή. Κυριακή σήμερα και ακόμα άφαντοι οι Ρώσσοι.......κάπου πήρε το αυτί μου ότι τελικά θα ρθούν άυριο οι Ρώσσοι....

Μάλλον έχουν σκόπο να ρθούν για να βοηθήσουν στην αναδάσωση... γι΄αυτό περιμένουν πρώτα να καεί ότι είναι να καεί.

Νεοέλλην ο κοινός (Graecum Vulgaris)

"Ο ΚΑΙΡΟΣ"

"ΥΓ «Τι σ' έπιασε και τα 'χεις βάλει με το λαό τελευταία», με ρώτησε ο Κώστας απορημένος. «Είναι που βαρέθηκα να τον βλέπω να υποφέρει, να ξεφτιλίζεται, να υποκλίνεται, να είναι ηττημένος, ενώ μπορεί να είναι νικητής», του είπα. Με κοίταξε με το γνωστό φρύδι μισοσηκωμένο, οπότε απόσωσα: «Ακου να δεις. Δεν χρωστάνε τίποτε όσοι πασχίζουν και συναισθάνονται να υφίστανται τη βία και τη συμφορά που προκαλούν οι υπόλοιποι καθημερινά γύρω τους. Εγώ θέλω το λαό, κι εμένα μαζί του, κυρίαρχο κι όχι δούλο των λαμόγιων. Κατάλαβες;» Είχε καταλάβει από πριν.

Παρ' όλο που είναι τραγικό, θλιβερό και εξοργιστικό να βλέπει κανείς τη χώρα να καίγεται, αν το σκεφτεί καλά και ρεαλιστικά, ο πόνος του είναι προσωπικός και πέρα από το προσωπικό δεν έχει κανένα νόημα.

Εξηγούμαι: Η φωτιά, παρ' όλο που είναι μια ατομική έκφραση -ένας τη βάζει, άντε μια συμμορία- χρειάζεται μια κοινωνική αντιμετώπιση. Και όχι την ώρα της πυρκαγιάς. Πολύ πριν.

Χρειάζεται συνεργασία πολλών παραγόντων και πολλών τοπικών κοινωνιών. Ακριβώς ό,τι δεν έχει η ελληνική κοινωνία.

Η ελληνική κοινωνία λατρεύει με πάθος τις Θερμοπύλες και αδιαφορεί για τις Πλαταιές. Ηδονίζεται να κερδίζει κύπελλα και μετάλλια σαν αουτσάιντερ και σιχαίνεται να δημιουργεί υψηλά επίπεδα, που να είναι διαρκώς φαβορί. Τρελαίνεται, εν κατακλείδι, να είναι μονίμως Δαυίδ και ανάμεσα σε εκατό σφαλιάρες που τρώει, να ρίχνει και καμιά πέτρα σε κανένα Γολιάθ.

Η Ελλάδα ηδονίζεται να κηδεύει τους λίγους ήρωες πιλότους, πυροσβέστες, εθελοντές, και μισεί να συνεισφέρει από πριν, απ' το περίσσευμά της, για να μην κηδεύει κανέναν. Αν δεν κηδεύει, δεν υπάρχει.

Ετσι είναι, από τον πόλεμο και τον αθλητισμό, μέχρι τις πλημμύρες και τις πυρκαγιές. Από τα ψώνια στη λαϊκή, μέχρι μέσα στη δουλειά που δουλεύουμε. Η συλλογική συνεισφορά είναι όχι απλώς άγνωστη, αλλά κατάπτυστη. Πάνω απ' όλα είναι η ατομική προσφορά πέρα και από τα νόμιμα, και από τα συναδερφικά, και από τα αποτελεσματικά.

Γι' αυτούς που προσφέρουν, βέβαια. Γιατί και η ατομική προσφορά, ακόμα και τέτοιου είδους, είναι καταδικαστέα από τη συντριπτική πλειοψηφία των σταρχιδιστών, που περιφρονητικά και σκωπτικά παρατηρούν:

«Ελα καημένε. Εσύ θα βγάλεις το φίδι απ' την τρύπα;»
Υπάρχει ένας νόμος στη συμπεριφορά των ζώντων. Η σφοδρότητα με την οποία υπερασπίζεσαι κάτι μαρτυράει και την πολυτιμότητα που αισθάνεσαι γι' αυτό που υπερασπίζεσαι.

Πότε υπερασπίστηκε η ελληνική κοινωνία τα δάση της; Ποτέ. Οχι μόνο αυτό. Αλλά διαρκώς συγκεντρωνόμενη στις πόλεις, αυτό που έκανε και κάνει κατά κόρον είναι να εχθρεύεται καθετί που έχει κορμό ξύλινο, προτιμώντας να το θυσιάσει στην ανάπτυξη του σπιτιού της. Κοινώς τρώει τα δάση.

Πότε δημιούργησε η ίδια αποτελεσματικές ομάδες δασοπυρόσβεσης; Ποτέ. Τους δασοπυροσβέστες τους είχε και τους έχει καταγραμμένους ως διορισμένους υπαλλήλους, όχι ως αποτελεσματικούς επαγγελματίες.

Πότε δημιούργησε ομάδες εθελοντών κατοίκων για δασοπυρόσβεση, ομάδες σεισμών και πρώτης βοήθειας; Ποτέ. Ο καθένας κοιτάει να βολέψει τα μικροσυμφέροντά του, και την ώρα της καταστροφής ψάχνει να κατηγορήσει την αβελτηρία της κρατικής μηχανής, στην οποία αυτός ο ίδιος έχει διορίσει το γιο του και την κόρη του με μοναδικό γνώμονα να λουφάρει σε βάρος του δημόσιου -δηλαδή του κοινού μας- κουμπαρά. Με μοναδικό γνώμονα να προσφέρει τα ελάχιστα έως τίποτε.

Ο θρήνος της ελληνικής κοινωνίας για τις καμένες περιουσίες και τα δάση της είναι ο θρήνος του άφρονα και του υποκριτή. Αν ήθελε, αν ενδιαφερόταν, αν πονούσε πραγματικά όσα τώρα εκ των υστέρων θρηνεί, θα είχε προνοήσει. Θα είχε νοιαστεί. Θα είχε οπλιστεί. Θα ενδιαφερόταν από πριν.

Σε πόσα από τα 14.000 χωριά της Ελλάδας και τους δήμους οι κάτοικοι έχουν συγκεντρωθεί και έχουν οργανωθεί απέναντι στις δύο βασικές απειλές της ελληνικής γης: τους σεισμούς και τις πυρκαγιές. Σε πόσα δεν σιγοκαίνε οι χωματερές των σκουπιδιών τους, δεν είναι τ' αμάζευτα τα ξερά χόρτα και κλαριά παντού, δεν υπάρχει ούτε ένας πυροσβεστικός κρούνος σ' όλη την ύπαιθρο.

Σε πόσα χωριά και δήμους έχουν αποφασίσει, ότι αν πιάσει φωτιά το δάσος ή ο ελαιώνας, το βυτίο με το νερό θα πάει εκεί, οι χωριανοί με τα σκαπτικά θα πάνε εκεί, οι λίγοι νέοι ως εθελοντές πυροσβέστες του χωριού, που έχουν εκπαιδευτεί τους χειμώνες γι' αυτό, θα πάνε εκεί, ο τρελός του χωριού θα χτυπήσει τις καμπάνες, ο κυρ Γιάννης θα μαζέψει με τον κυρ Ανέστη τους γέρους και τους ανήμπορους με τ' αμάξια και θα τους πάνε εκεί, ο δάσκαλος θα μαζέψει με τον παπά τα παιδιά στην αυλή του σχολείου, τα πηγάδια από τα σπίτια θα τα χειριστούν αυτοί κι αυτοί και οι ποτιστικοί σωλήνες θα γίνουν μάνικες.

Σε πόσα χωριά και δήμους οι κάτοικοι είναι ενεργοί και επιστρατευμένοι, αντί να είναι ένα μπουλούκι αλλόφρον, μεταξύ ανοργανωσιάς, φιλοτομαρισμού και ηρωικής αυτοθυσίας;

Εχω παραστεί μάρτυρας, όχι μια και δυο φορές, που εμείς οι ξένοι τρέχαμε στο βουνό να σβήσουμε τις φωτιές με κανένα περαστικό βυτίο ή πυροσβεστικό και παραδίπλα οι ντόπιοι ήταν αραχτοί στο καφενείο και χάζευαν το θέαμα! Στα παληά τους τα παπούτσια ο ίδιος τους ο τόπος.

Ολα εδώ τα περιμένει κανείς απ' το κράτος. Ποιο κράτος. Αυτό, που ο ίδιος ο μέσος πολίτης το έχει αφοπλίσει με τα ρουσφέτια του, την αναξιοκρατία του, την κομματαρχία του. Βρίζει για την ανικανότητα των πυροσβεστών να φυλάξουν μια φωτιά που ξαναφουντώνει και καίει ένα νομό, την ώρα που ο ίδιος έχει κάνει τα πάντα για να διορίσει τον ανίκανο για πυροσβέστη συγγενή του στη θέση ενός ικανότερου. Κι αυτό συμβαίνει σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Που καταντάει, έτσι, δημόσια, αλλά όχι ζωή.

Ο Δ. Δρίτσας, επίτιμος γ. διευθυντής του Λογιστηρίου του Κράτους και τ. γραμματέας Θησαυροφυλακίου-Προϋπολογισμού, που ξέρει από τα μέσα καλύτερα απ' όλους τι γίνεται στο Δημόσιο, το οποίο επικαλούνται κάθε τρεις και δύο οι Ελληνες για να κάνουν τη δουλειά τους, γράφει:

«Στη χώρα μας, διαχωριστικές γραμμές μεταξύ κυβέρνησης - διοίκησης και κόμματος δεν υπάρχουν. Εκ των πραγμάτων ένας είναι ο κυρίαρχος: το κόμμα. Οι κλαδικές οργανώσεις μέσα στη διοίκηση, μέσα στις υπηρεσίες. Αυτές κατ' ουσίαν, προάγουν, μεταθέτουν και τοποθετούν τους υπαλλήλους στα διάφορα πόστα από τον βαθμό του κλητήρα ώς του γενικού διευθυντή. Αυτές έχουν το πάνω χέρι παντού. Και βέβαια μέσα σ' αυτό το περιβάλλον οι γνώσεις, η αξιοσύνη και η εμπειρία πνίγονται στις κομματικές σκοπιμότητες. Και οι πολιτικοί; Οι υπουργοί; Απλοί θεατές».


Μπα; Αυτές οι κλαδικές είναι μυστικές; Είναι εκτός λαού; Είναι στο απυρόβλητο; Και ο λαός τι κάνει;

Εξω απ' την Ελλάδα στην ξενιτιά, σε κάθε πόλη, που έχει ελληνική κοινότητα, από την Αυστραλία στον Καναδά κι από την Γερμανία στην Τασκένδη, βάζουν όλοι από το υστέρημά τους και χτίζουν τις εκκλησίες και τα σχολειά τους και τις λέσχες τους και τα ιδρύματά τους. Συχνά πληρώνουν οι ίδιοι τους δασκάλους για να μάθους τα παιδιά τους ελληνικά. Δεν περιμένουν ούτε από το εκεί Δημόσιο, ούτε από το εδώ για να κάνουν τις δουλειές τους. Οι ανάγκες τρέχουν.

Εδώ δεν τρέχει τίποτε. Μόνο άμα φτάσει η φωτιά στην αυλή του σπιτιού μας τρέχει. Και τότε εκτυλίσσονται σκηνές αλλοφροσύνης, ανάκατα με βλακεία και ηρωισμό. Το φαΐ μας.

Οι Αγγλοι διαλύσαν τις φυλές της Αφρικής και της Αμερικής, γιατί εκείνες στηριζόντουσαν στη γενναιότητα και την παλικαριά, ενώ εκείνοι στον προγραμματισμό και την πρόγνωση.

Ο προγραμματισμός και η πρόγνωση, όμως, χρειάζονται δουλειά ολοχρονίς, δεν είναι της στιγμής. Κι εμείς δεν είμαστε για τέτοια! Είμαστε για το «αύριο έχει ο Θεός».

Ναι. Εμείς δεν έχουμε. "

Γ. Παπαδόπουλος Τετράδης tetradis@enet.gr

Πηγή:ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 29/07/2007

Istoriki mnimi simainei kat arxin «glossa», k. Ypourgos!

Του Δημήτρη Ιατρόπουλου dima2@otenet.gr

Stin istoriki mnimi stin Ellada, pou opos ypogrammise «einai isxyroteri apo oti se opoiadipote xora tis Εyropis» anafer8ike i Ypourgos Paideias Marietta Giannakou, pou ekprosopise tin kyvernisi stin ekdilosi gia ti Maxi tis Kritis.
Omos kyria Ypourgos, istoriki mnimi prin ap ola simainei glossa. Kai stin patrida mas, meta to apotropaio egklima sto opoio dystyxos synainesan oles oi politikes paratakseis stis arxes tis dekaetias tou 80, me thn ka8ierosi tou monotonikou, i glossa mas traymatistike anepanor8ota.
Ayti ti stigmi i nea genia,ektos elaxiston eksaireseon, ekdilonetai me enan oplismo tis takseos ton 1000 to poly lekseon,eno i diadiktyaki glossiki tous ekfrasi einai ta frixta ekeina «greaklish» pou tora diavazete..
Gi ayto oi neoi politikoi mas adynatoun na ftiaksoun ena syllogismo tis prokopis, kai anagazontai na diaxeirizontai ton petsino logo tis paroximenis politikis ekfrasis, eno ta syntaktika la8i tous kai oi miksobarbarismoi tous dinoune kai pairnoune stis tileoptikes tous «emfaniseis».
8a 8imosaste asfalos kyria Ypourgos, pos vre8ikame mazi stin perasmeni dekaetia,stin E8niki Epitropi kata ton Narkotikon, me proedro ton k.Stefani, E8niki Syntonistria esas kai tin tapeinotita mou os Grammatea tis Epitropis, kai pos epikoinonisame kai oi treis mas se dyskola edafi glossikis diatyposis prokeimenou na steiloume ta symperasmata mas stin Europi.
Giati milousame metaksy mas kai grafame ΕΛΛΗΝΙΚΑ kyria Ypourgos! Kai,vlepete episis, oti para to dikaioma pou mou exete dosei -kai me tima- na sas prosagoreyo sketa: «Μarietta», ego, sevomenos ton 8esmo pou ypireteite, apofeygo tin laikistiki eksoikeiosi kai anaferomai s esas me ton titlo pou sas exei aponeimei i psifos tou laou mas.
Omos kyria Ypourgos, 8a sas 8ymiso edo ena stixo mou: «Αfisame to prosopo mas sta ksena xeria / kai kaikan ta daxtyla mas».
Κontologis, an den stiriksoume ti glossa mas stis neoteres genies, i istoriki mas mnimi 8a eksafanistei. Mazi, isos kai me o,ti allo simainei akoma, «ΕΛΛΑΔΑ».

«E» 29/5

Για τα μάτια του κόσμου...

Ζώα και άνθρωποι συμπεριφέρονται πιο ευγενικά όταν παρακολουθούνται

Τόσο οι άνθρωποι όσο και πολλά ζώα συμπεριφέρονται πιο ευγενικά και αλτρουιστικά όταν γνωρίζουν ότι παρακολουθούνται, δείχνει έρευνα που δημοσιεύεται την Πέμπτη.
«Όταν διακυβέβεται η υπόληψή τους, τα ζώα όσο αι οι άνθρωποι αλλάζουν τη συμπεριφορά τους από εγωιστική σε αλτρουιστική, αφού μόνο η τελευταία επιβραβεύεται από την κοινωνία» γράφουν στο έγκριτο περιοδικό Science Γερμανοί ερευνητές.
Το φαινόμενο είναι μάλιστα τόσο έντονο, ώστε ένα ζευγάρι ζωγραφισμένα μάτια αρκούν για να αλλάξουν τη συμπεριφορά του κόσμου σε δημόσιους χώρους.

Για παράδειγμα, η εικόνα δύο ματιών, «κολλημένη σε ένα κουτί δωρεών, αυξάνει σημαντικά τις εισφορές, συγκριτικά με το σύμβολο ενός λουλουδιού». Χωρίς να το καταλαβαίνουν, οι άνθρωποι επηρεάζονται ακόμα και από σχήματα σαν μάτια στην οθόνη ενός υπολογιστή, γράφει ο Μάνφρεντ Μιλίνσκι του Ινστιτούτου Εξελικτικής Βιολογίας Max-Planck και η Μπετίνα Ρόκενμπαχ του Πανεπιστημίου της Ερφούρτης.

Η ίδια συμπεριφορά παρατηρήθηκε σε αρκετά είδη πτηνών και ψαριών, αναφέρει το Γαλλικό Πρακτορείο Ειδήσεων. «Για παράδειγμα, ένα είδος γύλου καθαρίζει τα ψάρια-πελάτες του με τον πιο ευγενικό τρόπο όταν κοιτάζουν άλλοι πελάτες, ενώ χωρίς θεατές προτιμά να δαγκώνει ολόκληρα κομμάτια από το δέρμα του πελάτη».

Πηγή: www.in.gr

ΕΛ.ΑΣ. Η ΠΟΥΤΑΝΙΑΡΑ !!!

Παρακάτω είναι το βίντεο με πρωταγωνίστριες δύο ιερόδουλες και τους "Προστάτες του Πολίτη",το οποίο έχει βγει στην φόρα εδώ και κανα μήνα(αυτός που ξεχναέι την ξαναπατάει όμως!).Είπαν κι αυτοί μιάς κι ο Πολύδωρας "κάνει αγγαρεία" να ξεσκάσουν λιγάκι βρε αδερφέ γιατί από τις πολλές περιπολίες είχαν χαρμανιάσει!!!

Ευτυχώς που υπάρχουν νέα ήθη στην ΕΛ.ΑΣ.!Τουλάχιστον τώρα πιά δεν τις κουρεύουν γουλί τις πόρνες...



Για όσους ενδιαφέρονται να το δουν στο youtube (όπως και άλλα παρόμοια...)
Μπάτσοι Αγάμητοι

Περιβάλλον S.O.S !!!!

Το φετινό καλοκαίρι η χώρα μας, όπως και πολλές άλλες ευρωπαικές χώρες, δοκιμάζεται από ακραία καιρικά φαινόμενα που έχουν ως αποτέλεσμα την ανάδειξη ενός προβλήματος το οποίο υπό φυσιολογικές συνθήκες μένει κρυμμένο κάτω από το πέπλο μικρότερων και πολύ πιο ασήμαντων καθημερινών προβλημάτων.

Οι αυξημένες θερμοκρασίες που παρατηρούνται το τελευταίο διάστημα ξεπερνούν πολλές φορές κατά πολύ τους 40 βαθμούς Κελσίου. Το γεγονός αυτό από μόνο του δεν θα αποτελούσε ανησυχητικό φαινόμενο, μιάς και η Ελλάδα ως μεσογειακή χώρα είναι συνηθισμένη σε τέτοιου είδους καιρικά φαινόμενα κατά την διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών. Μια σειρά όμως γεγονότων που σημειώνονται τα τελευταία χρόνια στον πλανήτη μας έχουν κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, τον κώδωνα που καθώς φαίνεται οι υπεύθυνοι ή δεν τον ακούνε ή παριστάνουν πως δεν τον ακούνε.

Το περιβάλλον μας έχει αλλάξει και έχει αλλάξει εξαιτίας δικών μας λαθών. Έχει αλλάξει γιατί ενώ μας είχε προειδοποιήσει εμείς αδιαφορήσαμε. Έχει αλλάξει γιατί το καταχραστήκαμε με τρόπο καιροσκοπικό. Έχει αλλάξει γιατί δεν κάναμε τίποτα για να διορθώσουμε τα λάθη των προηγουμένων γενιών. Η κατάσταση πλέον φαίνεται να είναι μη αναστρέψιμη, τίποτα δεν μπορεί να γυρίσει πίσω, μπορεί όμως να σταματήσει εδώ. Αυτή η κατάχρηση του περιβάλλοντος μπορεί και πρέπει να σταματήσει εδώ. Διαφορετικά η πραγματικότητα των επόμενων γενιών και ίσως και η δικιά μας δεν θα διαφέρει κατά πολύ από τις Χολιγουντιανές ταινίες.

Οι καλοκουρδισμένες κοινωνίες που υποτιθεται πως καταφέραμε να φτιάξουμε φαίνονται ανίσχυρες και ανίκανες να αντιμετωπίσουν τα τέκνα των πράξεων τους. Φαίνονται ανίκανες να αντιμετωπίσουν την καινούρια περιβαλλοντολογική πραγματικότητα. Και αν για λόγους μικροπολιτικούς, και προκειμένου να κρυφτούμε πίσω από το δάχτυλο μας, θεωρήσουμε πως για όλα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα τις τελευταίες βδομάδες φταίει η κυβέρνηση της ‘κακιάς δεξιάς’ και η ανικανότητα των υπουργών της, για τις φωτιές που καίνε από άκρη σε άκρη την Μεσόγειο ποιός φταίει; Για τις πλημμύρες στο Ηνωμένο Βασίλειο και τη Βόρεια Ευρώπη ποιός φταίει; Πάλι οι ανίκανες κυβερνήσεις ;

Η εύκολη λύση, αυτή που θα μας κάνει να μπορέσουμε να πάμε ξανά για ύπνο με ελαφρά τη καρδία, είναι να τα φορτώσουμε στους άλλους. Να βλαστημήσουμε τούς κακούς αμερικάνους, να τα ‘χώσουμε’ στούς ισχυρούς της Ευρώπης, να τα βάλουμε με τις άχρηστες κυβερνήσεις μας και τούς ανίδεους πολιτικούς μας που δεν έπραξαν τα δέοντα για να αποφευχθεί η παρούσα κατάσταση. Πόσοι όμως άραγε θα αναλογιστούν τις δικές τους ευθύνες σαν απλοί πολίτες; Πόσοι θα τα βάλουν με τον εαυτό τους για τις δικές τους παραλήψεις; Πόσοι θα εξοργιστούν με τον εαυτό τους γιατί ενώ ήξεραν τα αποτελέσματα της αδιαφορίας τους συνέχιζαν να αδιαφορούν;

Ασφαλώς εάν υπήρχε θέληση και αποφασιστικότητα από μεριάς των ισχυρών κυβερνήσεων αυτού του πλανήτη να λύσουν το πρόβλημα τα πράγματα δεν θα είχαν φτάσει σε αυτό το σημείο, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μπροστά στην αδιαφορία των ισχυρών εμείς οι απλοί πολίτες πρέπει να μείνουμε απαθείς. Η σωτηρία του περιβάλλοντας μας, χρειάζεται την προσωπική προσπάθεια του καθενός από εμάς.

Υδροπλάνα: πολυτέλεια ή αναγκαιότητα;

Η AirSea Lines δραστηριοποιήθηκε πρόσφατα στην Ελλάδα εκτελώντας δρομολόγια με υδροπλάνα.Αρχικά στα Επτάνησα όπου η εναλλακτική του πλοίου ήταν πιο χρονοβόρα και του δρόμου(προς Κέρκυρα) πιο επικίνδυνη. Από αυτό το καλοκαίρι η εταιρεία ήθελε να επεκτείνει τα δρομολόγια της και στα νησιά του Αιγαίου.

Αρχικά υπήρξαν γραφειοκρατικά προβλήματα μηνών σε σχέση με το που έπρεπε να τοποθετηθεί το θαλασσοδρόμιο.Παρά το γεγονός ότι "στριμώχθηκε" στο Λαύριο που πάσχει από την έλλειψη σιδηροδρομικής σύνδεσης και είναι περίπου 1 ώρα με το αυτοκίνητο από το κέντρο της Αθήνας, οι γραμμές λειτούργησαν. Τα υδροπλάνα πλέον θα πετούσαν για Πάρο, Σαντορίνη,Ίο, Μύκονο, Κάλυμνο και Κω, με την προοπτική να επεκταθούν σε άλλα νησιά και παραθαλάσσια αστικά κέντρα όπως το Ηράκλειο, ο Βόλος, η Σύρος, η Ρόδος και Θεσσαλονίκη.

Αυτή ήταν και η δεδηλωμένη επιθυμία των υπουργών Μεταφορών και Επικοινωνιών Μιχάλη Λιάπη και Εμπορικής Ναυτιλίας Μανώλη Κεφαλογιάννη.Με δηλώσεις του μάλιστα ο κ.Λιάπης στα τέλη Μαίου είχε επιβεβαιώσει ότι συνεργαζόταν με το υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας για την θέσπιση νομοθετικής ρύθμισης για την εξασφάλιση επιδότησης για τη λειτουργία γραμμών υδροπλάνων σε απομακρυσμένα - μικρά νησιά χωρίς αεροδρόμιο, όπως τα Ψαρά,τα Αντικύθηρα, η Ανάφη και άλλα μικρονήσια.

Στα τέλη Ιουνίου βγήκε κοινή υπουργική απόφαση των δυο υπουργείων για την δημιουργία 26 νέων υδατοδιαδρόμων σε Αγιο Ευστράτιο, Ανάφη, Αντικύθηρα, Δονούσα, Ερεικούσα, Ηρακλειά, Θύμαινα, Κουφονήσι, Λειψούς, Μαθράκι, Νίσυρο, Οθωνούς, Οινούσσες, Σίκινο, Σχοινούσα, Τήλο, Φολέγανδρο, Φούρνους, Χάλκη και Ψαρά.Σε επόμενο στάδιο θα αδειοδοτούντο επιπλέον υδατοδιάδρομοι σε στη Σητεία, στον Αγιο Νικόλαο, στην Ιεράπετρα, στο Ρέθυμνο, στα Χανιά,στη Γαύδο,στη Σκόπελο και στην Αλόννησο.

Και σε μία θετική εξέλιξη για τον ανταγωνισμό,δύο εταιρείες εκδήλωσαν το ενδιαφέρον τους να δρομολογήσουν υδροπλάνα από τη Θεσσαλονίκη στη Χαλκιδική, στην περιοχή του Αγίου Όρους, στη Λήμνο, στη Μυτιλήνη, στη Χίο και στα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου και από το Λαύριο προς Πάτρα, Καλαμάτα και Γύθειο.


Από τα παραπάνω μέχρι το τέλος Ιουνίου βλέπουμε μία ραγδαία αύξηση στα δρομολόγια υδροπλάνων και στις μελλοντικές διαδρομές.Ένας τομέας μεταφορών σχεδόν άγνωστος σε μια νησιωτική χώρα όπου το 80% των κατοίκων ζει 1 ώρα μακριά από την θάλασσα.Κι ένας τομέας που ο κρατικός αερομεταφορέας(βλ. Ολύμπικ Ερλάινς) αγνοούσε παντελώς με την στήριξη του ΥΠ.Ε.Ν. και των πλοιοκτητών που έχουν λαμβάνειν τις ετήσιες επιχορηγήσεις για τα πλοία της "άγονης γραμμής".

Όμως αυτό που συνέβη στα τέλη Ιουλίου είναι το εξής τραγικό/ευτράπελο,απόλυτα ενδεικτικό της χώρας που βρισκόμαστε.Στις 23/07/2007 η επίτροπος της ΕΕ για την περιφερειακή πολιτική Ντ.Χούμπνερ απάντησε σε σχετική ερώτηση του Έλληνα Ευρωβουλευτή Δ.Παπαδημούλη ότι: «Η Επιτροπή δεν έχει ενημερωθεί για το ελληνικό πρόγραμμα ανάπτυξης των μεταφορών με υδροπλάνα» προσθέτωντας ότι θα μπορούσε να δοθεί κοινοτική συνδρομή για την ανάπτυξη των υδατοδρομίων .Πρόκειται για μία ακόμη κλασσική περίπτωση αδράνειας και άγνοιας των ελλήνων (αν)αρμοδίων.

Την επομένη σταμάτησε τα δρομολόγια της στο Αιγαίο Πέλαγος η εν λόγω εταιρεία αποδίδοντας την απόφαση "σε καθυστέρηση της παραλαβής νέων αεροσκαφών" και τονίζοντας ότι "δεν αναιρούνται οι σχετικές υπουργικές εξαγγελίες".Ευτυχώς υπήρξε η διαβεβαίωση της εταιρείας για την επαναδραστηριοποίηση της στο Αιγαίο.Μέχρι τότε ίσως να μπορέσουν αυτοί που κάθονται στις αρμόδιες καρέκλες να πράξουν τα δέοντα...

Πως μπορούν να βοηθήσουν τα υδροπλάνα ;

-Συνδεόυν τα μικρονήσια,ακριτικά και μη, με τον κορμό της χώρας ή μεγάλες νήσους βοηθώντας στην συντήρηση και διατήρηση του ντόπιου πληθυσμού
-Ωφελούν τον τουρισμό σε αυτά τα νησία συνεισφέρωντας στην οικονομική ανάπτυξη
-Απασχολούν εργατικό δυναμικό για υπηρεσίες εδάφους στις περιοχές όπου προσθαλασσώνονται
-Μειώνουν την εξάρτηση του ΥΠ.Ε.Ν. από τους εκβιαστές εφοπλιστές των "άγονων γραμμών"
-Προσφέρουν γρήγορη και άνετη ενναλακτική λύση στους "γηραιούς σκυλοπνίχτες" του Αιγαίου
-Εντείνουν τον ανταγωνισμό με τις εγχώριες αεροπορικές και ακτοπλοικές εταιρείες
-Δεν απαιτούν έργα υποδομής που βλάπτουν το τοπίο και που είναι στις περισσότερες περιπτώσεις είναι αντιπαραγωγικά και αντιπεριβαλλοντικά

Πέρα όμως από την ιδιωτική πρωτοβουλία τάσσομαι υπέρ της λογικής χρήσης τους από τα σώματα Ασφαλείας .Σε περιπτώσεις πυρκαγιάς ή άλλου έκτακτου περιστατικού σε μικρονήσι θα μπορούσαν υδροπλάνα της Πυροσβεστικής να μεταφέρουν πυροσβέστες σε πολύ σύντομο χρόνο.Επίσης το Λιμενικό θα μπορούσε να τα χρησιμοποιεί για την επιτήρηση του θαλάσσιου χώρου όπως και το ΕΚΑΒ για την μεταφορά ασθενών σε νοσοκομεία.Όλες αυτές οι προοπτικές έχουν εξεταστεί και έχουν κριθεί οικονομικά ασύμφορες ή όπως έγινε με την Ολυμπιακή απλά δεν εξετάστηκαν ποτέ;


Σε έναν τομέα ο οποίος είναι υπανάπτυκτος σχεδόν όσο και το σιδηροδρομικό δίκτυο δεν πρέπει να επαναληφθούν τα ίδια λάθη.Πρέπει να ληφθούν οι απαραίτητες κοινοτικές επιδοτήσεις,να λειτουργήσουν άψογα τα θαλασσοδρόμια,να τηρηθούν οι κανόνες εναέριας ασφάλειας και να λειτουργήσουν επιδοτήσεις ανταγωνιστικά με αυτές των ακτοπλοικών συνδέσεων.Επίσης θα πρέπει να παγιωθεί το υπάρχον δίκτυο και να διαφημιστεί κατάλληλα το μέσο αυτό.

Η Ελλάδα μόνο να ωφεληθεί μπορεί από αυτό το είδος μεταφορών,εφόσον επαναλαμβάνω, τηρηθούν στο έπακρο οι διεθνείς κανόνες για την ασφάλεια και το περιβάλλον.

Ελληνόπουλα ή Κωλοαλβανοί;;;

Την εποχή που η ελληνική άρση βαρών έβγαινε από την αφάνεια που βρισκόταν, πολύ αλλοεθνείς αθλητές βαφτίζονταν Έλληνες με συνοπτικές διαδικασίες προκειμένου να να προσφέρουν στην 'Μεγάλη Ιδέα' της αθλητικά ισχυρής Ελλάδας.

Το φαινόμενο βέβαια των αθλητικών μεταγραφών δεν παρουσιάστηκε τότε μόνο στην Ελλάδα, παρουσιάστηκε και συνεχίζει να παρουσιάζεται σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι οικονομικά ισχυρότερες χώρες δελεάζουν αθλητές από φτωχότερες χώρες με αντάλλαγμα φήμη, δόξα και πάνω από όλα πλούτο.

Βέβαια επειδή οι σταράτες κουβέντες ποτέ δεν αρέσουν σε κανέναν, το όλο εγχείρημα στολίζεται με αστεία επιχειρήματα του στυλ '' ο προπάππους του ήταν Έλληνας'' και άλλα τέτοια που όλοι μας είμαστε διατεθειμένοι να πιστέψουμε προκειμένου να ομορφύνουμε ακόμα περισσότερο την επιτυχία και να τη στολίσουμε με πατριωτικές κορόνες για το μεγαλείο του έθνους.

Και όλα αυτά γιατί; Γιατί δεν θέλουμε να δεχτούμε την πραγματικότητα.

'Ετσι και τώρα, κρυβόμαστε πίσω από το δαχτυλό μας. Ο Νίνης και ο Δημούτσος γίνανε ξαφνικά τα περήφανα ελληνόπουλα που δοξάζουν την μητέρα πατρίδα. Δύο ελληνόπουλα από την μαρτυρική Βόρεια Ήπειρο που πάντα μέσα τους άναβε η φλόγα της Ελλάδος.

Και εγώ απλά ρωτάω, γιατί αυτά τα περήφανα ελληνόπουλα το ρατσιστικό ελληνικό κράτος τα αντιμετώπιζε ως Αλβανούς μέχρι να΄αναγνωριστεί το ταλέντο τους;

Γιατί χρειάστηκε να γίνουν διάσημοι για να πάρουν την ελληνική υπηκοότητα σε ηλικία 17 χρόνων;

Θα ήταν εξίσου ελληνόπουλα έαν δεν παίζανε μπάλα αλλά ρίχνανε μπετά σε κάποια οικοδομή ή τότε θα ήτανε οι κωλοαλβανοί που γεμίσανε τον τόπο και μας πέρνουν τις δουλειές;

(Ό Νίνης και ο Δημούτσος μπορεί όντως να έχουν ελληνική καταγωγή, το θέμα του άρθρου δεν είναι αυτό. Το θέμα του άρθρου είναι η διπρόσωπη αντιμετώπιση του κράτους απέναντι στον καθέναν που ανήκει σε μια τέτοια κοινωνική ομάδα).

Κάλπες 23 ή 30 Σεπτεμβρίου.....

Αυτός είναι ο τίτλος του σημερινού πρωτοσέλιδου της κατά τα άλλα εγγυρότατης και πάνω από όλα σοβαρότατης εφημερίδας του κ. Κουρή, της περίφημης ΑΥΡΙΑΝΗΣ.
Της ΑΥΡΙΑΝΗΣ καλέ, δεν θυμάστε;
Με τις γυμνές φωτογραφίες της Δήμητρας.....που κάποτε ευχότανε θάνατο σε όλους τούς Νεοδημοκράτες και τώρα υποστηρίζει Κωστάκη φόλα;;;
Θυμηθήκατε;

Αν και μέχρι τώρα με άφηνε παγερά αδιάφορο το πότε θα γίνουν οι εκλογές, αν και ομολογώ ότι ψιλογουστάρω τον όλο χαβαλέ μου θυμίζει ποδοσφαιρικό ντέρμπι, τώρα πλέον συντάσομαι με τον Κουρή. Θέλω εκλογές τον Σεπτέμβρη και για να ακριβολογώ θέλω εκλογές στης 23 του Σεπτέμβρη.
Βλέπεις τότε υπολογίζω να γυρίσω Ελλάδα από την Αγγλία που βρίσκομαι για σπουδές και ένα τζάμπα αεροπορικό εισιτηριάκι πληρωμένο απο τα κομματόσκυλα της Χαρ. Τρικούπη ή της Ρηγίλης δεν θα με χάλαγε καθόλου.
Είναι μια καλή ευκαιρία να αισθανθούν κι αυτοί λίγο χρήσιμοι βρε αδερφέ, να νιώσουν ότι κάνουν κάτι για το λαό. Μιάς που δεν προσφέρουν κανένα άλλο έργο ας βάλουν κανένα τσάρτερ...

Χρώματα παντού!!!

" Μια γαλανόλευκη επιτυχία δεν είναι πράσινη, κόκκινη ή κίτρινη

Κάποτε ήταν η φουρνιά του Καραγκούνη, του Ελευθερόπουλου, του Λυμπερόπουλου, του Χούτου και πολλών ακόμα νεαρών ποδοσφαιριστών που έχαναν στον τελικό το πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Πέρασαν χρόνια για να φτάσουμε να πρωταγωνιστούμε στις μικρότερες ηλικίες, παρότι υπήρχαν κι άλλες Εθνικές ομάδες που είχαν ταλέντο. Ίσως και περισσότερο από το συγκρότημα του Νίκου Νιόπλια. Το ταλέντο, όμως, δεν έλειψε και δεν λείπει από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Εκείνο που λείπει είναι η σωστή νοοτροπία ή για την ακρίβεια τις περισσότερες φορές υπάρχει λανθασμένη νοοτροπία.

Όταν ο Ότο Ρεχάγκελ ανέλαβε την Εθνική Αντρών είχε διαπιστώσει πως ήταν παντού παρεούλες και τα χρώματα των ομάδων ήταν πάνω από το γαλανόλευκο. Του πήρε καιρό να το αλλάξει, αλλά το κατάφερε. Και όλοι το καταμαρτυρούν χρόνια μετά ως ένα από τα συστατικά της επιτυχίας. Όχι μόνο της κατάκτησης του Euro, αλλά και της σταθερής πορείας που έχει το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα.

Πού ενώνονται οι δύο περιπτώσεις; Ο Ότο Ρεχάγκελ δεν θα είναι για πάντα προπονητής στην Εθνική ομάδα, ώστε να διατηρηθεί η φιλοσοφία εσαεί και να «υποδέχεται» κάθε καινούριο μέλος της Εθνικής αντρών. Οι νέοι που είναι ωραίοι και προκρίθηκαν στην τετράδα του Euro U-19 δείχνουν να έχουν τη σωστή νοοτροπία για να πετύχουν. Τα πρωτοσέλιδα της Κυριακής, όμως, θα είναι κάπως έτσι… «Άλλη κλάση ο Νίνης». «Μηχανάκι ο Πλιάτσικας». «Άρχοντας και απροσπέλαστος ο Παπασταθόπουλος». «Κερδίζαμε αν έπαιζε ο Δημούτσος». «Διάβολος ο Μήτρογλου, έπρεπε να επαναληφθεί το πέναλτι».

Αν σας μοιάζουν υπερβολικά, τότε δεν έχετε παρά να ανατρέξετε στα πρωτοσέλιδα μετά τη νίκη επί της Πορτογαλίας ή την ισοπαλία με την Αυστρία. Οι εφημερίδες προσπαθούν να χρωματίσουν πράσινη, κόκκινη ή κίτρινη μια γαλανόλευκη επιτυχία. Μια επιτυχία του Νίκου Νιόπλια και των ποδοσφαιριστών του κάτω από τα χρώματα της Ελλάδας. Δεν είναι δύσκολο να δηλητηριάσεις παιδιά που δεν έχουν κλείσει τα 20 τους χρόνια. Κι αν όχι όλοι, σίγουρα κάποιοι θα επηρεαστούν. Όπως είχε επηρεαστεί η φουρνιά του Καραγκούνη, του Ελευθερόπουλου, του Λάκη, του Λυμπερόπουλου, του Δέλλα και του Γκούμα κι έπρεπε να έρθει ένας τρελός Γερμανός για να ξεκινήσει από το μηδέν."

Μαριάννα Αξιοπούλου

Sportime.gr , 21/07/2007

Οι Έλληνες αρέσκονται στους χρωματικούς διαχωρισμούς και στην περιχαράκωση αυτών των "συνόρων".Κι αυτό δεν γίνεται μόνο με την πολιτική σκηνή αλλά ακόμα και στην Εθνική Ομάδα Νέων.Και το τραγικό είναι ότι ακόμα κι αυτές οι αθλητικές εφημερίδες που περηφανεύονται για την σφαιρική και αντικειμενική ενημερωσή τους,δεν έχουν παρά μόνο 3-4 από το σπάνιο είδος των "αντικειμενικών δημοσιογράφων".Αυτό που έχουν καταφέρει σε σύγκριση με τις οπαδικές φυλλάδες είναι να κάνουν πολυποίκιλες προσλήψεις.Ευτυχώς κι εκεί υπάρχουν φίλαθλοι με αναπτυγμένο το αίσθημα της δικαιοσύνης για τους "άλλους"...τους κόκκινους,τους πράσινους,τους κίτρινους και τους κυανέρυθρους.

Επειδή όμως τα πρωτοσέλιδα δεν τα κανονίζουν οι δημοσιογράφοι αλλά οι οπαδικές επιθυμίες για προβολή της μοναδικότητας της εκάστου ομάδας,αυτά που βλέπουμε μετά τις νίκες της Εθνικής Νέων είναι αρκετά για να μας θυμίσουν ότι βρισκόμαστε σε μία από τις ελάχιστες χώρες που μέσα σε 185 χρόνια έχει καταφέρει(γιατί περί κατορθώματος πρόκειται) να περάσει από 3 εμφύλιους διχασμούς και αντίστοιχες "συμφιλιώσεις".

Εδώ σκοτωθήκαμε για το αν θα πρέπει να μας κυβερνήσουν οι Άγγλοι ή οι Ρώσσοι,στον Νίνη και τον Μήτρογλου θα κολλήσουμε;

Αυτό μόνο...τέλος!!!

Η διάσημη -πλέον- τηλεφωνική φάρσα τώρα και με εικόνα!



ΤΕΕΕΕΛΟΣ!!!