Τα παλιά παιχνίδια πάνε στον παράδεισο...

Τα παιχνίδια όπως όλοι γνωρίζουμε ψυχαγωγούν και «παιδεύουν» τις μικρότερες ηλικίες. Μπορεί να είναι από ξύλο ή πλαστικό,χνουδωτά ή μεταλλικά.Τραγουδάνε,μιλάνε,κινούνται,αλλιώς στον κόσμο των μεγάλων κι αλλιώς στον παιδικό κόσμο.Τα μάτια των παιδιών δεν βλέπουν αλλιώς,απλά επιλέγουν τι θα κρατήσουν και μετά το αναπλάθουν στο αθώο μυαλό τους.Σαν ένα παζλ που ενώ ένας «μεγάλος» θα το δεί σαν μισοτελειωμένο,το παιδί το έχει ήδη ολοκληρώσει.Έτσι,ό,τι σε μας μοιάζει ψυχρό,ψεύτικο και άψυχο, σε ένα παιδικό μυαλό ζωντανεύει και παίρνει χίλιες δυό μορφές.

Φιγούρες μολυβένιες γίνονται στρατιώτες με θάρρος κι αυταπάρνηση,ξανθιές κούκλες γίνονται όμορφες κοπέλες που έχουν περιπέτειες κι έρωτες,πλαστικά ζωάκια γίνονται κατοικίδια και μεταλλικά αυτοκινητάκια μία πρόκληση να μιμηθεί όλους αυτούς τους οδηγούς που βλέπει κάθε μέρα το παιδί.Είναι μια βολική πραγματικότητα,χωρίς τις γκρίνιες,τις ευθύνες και τους κινδύνους που αποκτούν τα παιδιά ενόσω ωριμάζουν.


Είναι ένα ιδανικό παρόν για τα παιδιά που βλέπουν το μέλλον στα μάτια των γονιών τους.Βοηθάνε στην κοινωνικοποιήση με τους συνομήλικους του,χωρίς τα πολλά και χωρίς νόημα-πολλές φορές-λόγια που χρησιμοποιούν οι «μεγάλοι».Στην ουσία τα παιδιά πλάθουν μια εικονική κοινωνία χωρίς όλα αυτά τα αρνητικά που έχουν οι κοινωνίες των «μεγάλων».Τον θάνατο,την μοναξιά,την απόρριψη και τον κυνισμό.

Υπάρχει περίπτωση να πεθάνει ποτέ ένα στρατιωτάκι;Ίσως σε μία μάχη κι αμέσως μετά θα ξανασηκωθεί για να πολεμήσει.

Υπάρχει πιθανότητα ο πρίγκηπας να μην αγαπήσει την πριγκήπισσα και να μη ζήσουν μαζί για το υπόλοιπο της ζωής τους;Ουδε(πό)ποτε...

Μπορεί ένα παιδί να πετάξει στα σκουπίδια το αγαπημένο του αυτοκινητάκι γιατί έχασε μία ρόδα;Ούτε με σφαίρες!

Πέρα από τον ψυχαγωγικό και διαπλασιακό χαρακτήρα των παιχνιδιών,υπάρχει και ο ρόλος της μνήμης.Τα παλιά παιχνίδια είναι κρίκοι που μας ενώνουν με το παρελθόν,μας θυμίζουν με τι όνειρα πρωτοξεκινήσαμε και μας στοιχειώνουν την συνείδηση αν ποτέ κάνουμε κάτι το οποίο δεν θα κάναμε σε αυτά.Είναι οδηγοί για το μέλλον και για τον χαρακτήρα που ιδανικά θα έπρεπε να έχουμε.Βέβαια πρακτικά αυτό είναι αδύνατο,καθώς οι εμπειρίες της ζωής μας διδάσκουν αλλιώς.Αρκετές φορές όμως πρέπει να ακολουθούμε αυτά που μας δίδαξαν οι ώρες παιχνιδιού και όχι οι ώρες σχολείου.

Εκτός κι αν ο κυνισμός μας έχει καταβάλει τα απόθεματα παιδικότητας που όλοι διατηρούμε σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό.Αυτή ακριβώς είναι και η αξία των παλιών παιχνιδιών,ακόμα κι αν μόνο τα θυμόμαστε γιατί κάποιος μας τα πέταξε όταν μεγαλώσαμε(πόσες φορές δεν έχει συμβεί αυτό;).Μας θυμίζει άλλες εποχές και εκτός από αισθήματα νοσταλγίας θα πρέπει να μας γεμίζει με τα ιδανικά της παιδικής μας ηλικίας.Φιλία,αλτρουισμός και γενναιοδωρία.Ποιός -που ήταν πράγματι παιδί κι όχι «μικρομέγαλος»- δεν έχει δώσει ένα παιχνίδι σε άλλο παιδάκι για να παίξουν μαζί,ποιός δεν βοήθησε το ζωηρό παιδί όταν αυτό έπεσε κάτω,ποιός δεν αγκάλιασε άλλο παιδάκι γιατί το θεώρησε φίλο του;


Τα παλιά παιχνίδια δεν είναι άχρηστα.Έχουν συναισθηματική αξία-τουλάχιστον για αυτούς που μπόρεσαν να τα αγαπήσουν(και είναι λίγοι αυτοί)-αλλά έχουν και αξία στο παρόν.Γιατί πολύ απλά συμβολίζουν αυτό το αγνό, άσπιλλο και εξιδανικευμένο κόσμο που κάποτε είχαμε πλάσει στο μυαλό μας,φτωχά και πλούσια αγοράκια, κακομαθημένα και καταπιεσμένα κοριτσάκια αλλά πάντα τόσο...παιδιά.

Χωρίς ταμπέλες,πτυχία και τίτλους,μόνο με παιχνίδια.

Παιχνίδια φτιαγμένα από ψεύτικα υλικά,μα αληθινή ψυχή.

Άνθρωποι φτιαγμένοι από αληθινά υλικά...