Ο μύθος της αθλητικής Ελλάδας

"Επιχειρώντας να ξεφύγουμε από τα χιλιοειπωμένα προαναγγελτικά του ντέρμπι των «αιωνίων», σκεφτήκαμε να καταγράψουμε τη μεταοολυμπιακή Ελλάδα σε επίπεδο αθλητικών εγκαταστάσεων. Κάποτε διερωτόμασταν τι θα απογίνουν τα γιγαντιαία -για το μέγεθος της χώρας μας- αθλητικά ολυμπιακά έργα και τώρα... ψάχνουμε να βρούμε στάδιο και γυμναστήριο!

Με την αλλαγή της νομοθετικής χρήσης των γυμναστηρίων, ο ελληνικός αθλητισμός έχασε διά παντός την περιβόητη ολυμπιακή κληρονομιά του. Τα στάδια έγιναν συνεδριακά κέντρα, μαγαζιά, συναυλιακοί χώροι, πάρκα, πανεπιστήμια, ακόμη και... θέατρα. Μπορεί να συμφωνήσουμε ότι ο αθλητισμός είναι εκδοχή τέχνης, αλλά να μείνει γυμνός για να στεγαστεί το... πολυπληθές θεατρόφιλο ελληνικό κοινό πάει πολύ και αγγίζει τη σφαίρα της χιουμοριστικής επιστημονικής φαντασίας.

Μόνο τρεις αθλητικοί χώροι γλίτωσαν από τον ορυμαγδό της εμπορικής εκμετάλλευσης: το κωπηλατικό κέντρο στον Μαραθώνα, ο ιππόδρομος και τα σκοπευτήριο (και τα δύο βρίσκονται στο Μαρκόπουλο).

Να, λοιπόν, που φτάσαμε στο άλλο άκρο ως λαός του ύψους και του βάθους. Από κει που λέγαμε τι θα τα κάνουμε τόσο μεγάλα αθλητικά έργα, μείναμε με ελάχιστα, στο βωμό της εξυπηρέτησης των ιδιωτικών συμφερόντων.

Αν κάποιος αντιτείνει το επιχείρημα ότι αυτή ήταν η μόνη ρεαλιστική επιλογή για τη μικρή αθλητική Ελλάδα, θα πρέπει ταυτοχρόνως να απαντήσει για ποιο λόγο οι προύχοντες της χώρας παραμύθιαζαν εδώ και δεκαετίες το λαό ότι η ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων θα σημάνει αλλαγή της αθλητικής κουλτούρας μας, με εκατοντάδες χιλιάδες νεολαίους να συνωστίζονται στα υπερσύγχρονα κρατικά γυμναστήρια."

Του Κυριάκου Θωμαϊδη